This is me{Open}

Peanut vond het tijd om eens even een kijkje buiten het kamp te nemen. Niet dat hij nog nooit in de bossen was geweest. Nee, hij was daar juist erg vaak geweest. Het enige verschil was dat er nu niet een hond bij liep die bij hem bleef. Hij was gewend om hier met zijn vader te lopen en om samen spelletjes te spelen. Maar die was er niet meer en het was niet anders. Sinds dien is hij eigenlijk nog maar 1 keer in het bos buiten het kamp geweest. Hij had er de wil niet voor gevonden om vaker weg te zijn. Tenslotte kon je nog veel gebeuren als je zo klein was en er honden liepen die drie keer zo groot waren. Ach, hij was altijd al goed in verstoppertje geweest en daarbij liet hij niet zomaar over zich heen lopen. Hij was heus niet bang voor het bos.
Zo zachtjes als hij kon was hij het bos in geslopen. Hij wilde liever niet dat anderen hem zouden opmerken. Dat was eigenlijk was hij eerst voorgenomen had. Toen veranderde hij van plan en liep hij nu zo goed als naast het wandelpad om zich heen te kijken. Hier en daar brak de zon door de bladeren van de boom wat voor een mooi gezicht zorgde. Eigenlijk snapte Peanut niet waarom hij niet gewoon vaker nog het bos in was geweest. Hij was niet bang geweest of iets. Nee, het bos was eigenlijk een mooie plek. Hij had er vaker moeten komen.
Plots schrok hij op van enkele vogels die verderop opvlogen. Nietsvermoedend liep hij gewoon door. Wist hij veel waarom die vogels opvlogen. Toen plots zag hij een gestalte verschijnen. Een andere hond. Peanut kende deze hond niet. Hij kwam niet uit de pack. En eigenlijk had hij geen idee hoe hij moest reageren. Hij was stiekem zelfs een beetje nieuwsgierig naar deze hond. Zou het een zwerfhond zijn of zou het baasje hier ergens rondlopen? Met een nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen keek hij de hond aan. 'Hallo, wie ben jij?' vroeg hij terwijl hij de hond tegenover hem aankeek. Door zijn nieuwsgierigheid was zijn beleefdheid weggezakt en had hij er niet eens aan gedacht om zichzelf misschien eerst voor te stellen.

De jonge pup keek de grote hond met nieuwsgierigheid aan. De hond was wel heel erg groot. Misschien wel 3 keer... Nee 4 keer... Of nee, wacht, misschien wel 5 keer zo groot als dat hij was! Oké, eigenlijk wist hij het niet maar de hond was wel een flink stuk groter. En de hond had een grappige lange nek. 'Hallo, wie ben jij?' had Peanut aan haar gevraagd, terwijl hij zijn kop lichtjes wat schuin hield. ''Dasher en jij bent?'' antwoordde ze. ''Ik ben Peanut.' antwoordde hij nu vrolijk. Ja, de jonge pup was stiekem trots op zijn naam al had hij geen idee wat deze nou betekende. Hij vond het gewoon heel cool klinken. Trots straalde dan ook wel van hem af nadat hij zijn naam had verteld. Vervolgens keek hij onderzoekend naar de teef tegenover hem. 'Waar is uw baasje?' vroeg hij hardop denkend. Hij had hier nergens zo'n ander wezen gezien die bekent stond als het baasje van een hond. Zijn vader had hem dat ook geleerd. Peanut dacht hard na wat er misschien aan de hand kon zijn met het baasje. Misschien mocht de hond wel alleen rondlopen? De pup kwam zo één, twee, drie niet op het antwoord.

Hij zag hoe de wat oudere hond grinnikte bij zijn naam. Was zijn naam niet goed? Zou ze hem nu uitlachen? Of zou ze het juist een leuke naam vinden? Peanut wist niet zo goed wat hij er van moest denken en liet het maar zitten. Vervolgens had de pup gevraagd waar Dasher haar baasje was. Ze had een halsband om en ze kwam ook niet van de pack. Dan was ze waarschijnlijk een hond met een baasje. Hij kon eigenlijk geen andere mogelijkheid verzinnen. 'Ik heb geen baasje,' legde ze aan hem uit. Kort was Peanut even verbaasd geweest. Geen baasje? Dus ze liep gewoon vrij rond? Zou dat leuk zijn? Vrij rond lopen? Dan kon niemand je de les lezen! Misschien moest hij ook eens vrij gaan rondlopen. Dan kon Keegan niet gaan zeggen wat hij moest doen. Ach, hij zou er later nog eens over na denken. 'Waar kom je vandaan?' vroeg Dasher hem toen. Eh... Ja waar kwam hij vandaan? Even dacht de jonge pup na, alsof het een heel moeilijke vraag was. 'Uit het bos,' antwoordde hij toen maar simpel. Of zou ze bedoelen waar hij van begin af aan vandaan kwam? Ach, als het niet goed was dan zou ze dat vast wel zeggen. 'Is het leuk om geen baasje te hebben?' vroeg Peanut toen nieuwsgierig. Eigenlijk was hij wel benieuwd hoe een hond zonder baasje leefde. Daar had hij nog nooit van gehoord.

Peanut was nieuwsgierig geworden naar het leven van Dasher. Hij wist niet hoe het was om geen baasje te hebben, of iemand die je in ieder geval zegt was je moet doen. Dasher keek hem wat verward aan. Had hij een rare vraag gesteld? De pup kon niet bedenken wat er raar aan was. 'Vrij lopen is fijn, je kunt doen en laten wat je wilt.' antwoordde ze toen. Peanuts gevoel was dus juist daarover geweest. Het was een fijn leven. Zou hij dan ook een paar dagen weg lopen van de pack om te zien hoe dat was? Het idee alleen al leek hem erg spannend. 'Heb jij dan een baasje?' vroeg Dasher hem toen. Peanut grinnikte even voor hij antwoord gaf. 'Nee, ik vind het niet leuk om aan een lijn vast te zitten.' Het leek hem tien keer niks om een baasje te hebben. Al had hij Keegan en Gizmo... Waren dat ook baasjes? Ja, eigenlijk wel. Alleen deze lijnde hem tenminste niet vast. 'En ik heb geen halsband met een touw er aan. Dus nope, ik heb geen baasje. Soort van dan,' Terwijl de border collie pup dit allemaal zat te vertellen, klonk het waarschijnlijk nogal vaag alleen had hij dit zelf niet door.

Peanut had vrolijk door gebabbeld en probeerde uit te leggen hoe hij leefde aan Dasher. Ondertussen had hij niet door dat het allemaal nogal vaag klonk voor de teef. 'Kom je uit de Assassins?' vroeg ze toen plots. Peanut keek haar met grote ogen aan. Kon ze soms gedachtes lezen? Hoe wist ze dat hij uit de Assassins kwam? Misschien waren ze wel bekend! Famous in het hele bos. Dat zou zó cool zijn. Misschien werden ze ook wel gezien als gevaarlijk! De gevaarlijkste honden van het hele bos! Ja, dat leek hem een geweldige titel. Het leek hem zo leuk om andere angst aan te jagen. Om gevreesd te worden. Om de gezichten van andere honden te zien zodra ze zijn verschijning zagen. Geweldig. Hij zat wel hele plannen te maken in zijn hoofd en vergat bijna te antwoorden op de vraag. 'Ja, hoe weet je dat?' vroeg Peanut meteen na de niet al te lange stilte. Lichte verwarring was van zijn gezicht af te lezen. 'Jij zit toch niet bij de Assassins? Of zijn we nogal bekend in het bos?' vervolgde hij toen weer.