Creed

Haar bruine ogen scanden de omgeving. Het bos was behoorlijk bekend voor haar, maar er was één gedeelte waar ze zich nooit had gewaagd. Een deel aan de rand van het bost, omringd door gigantische naaldbomen, behoorde tot een roedel. Een roedel die zo onderhand een naam voor zichzelf had gemaakt en hier en daar een beetje berucht begon te worden. Nu wist Rey maar al te goed dat de solitaire wolf zou sterven waar de roedel overleefde, dus zat er ook voor haar maar één optie op. Ze moest zich voegen bij een groep, want kracht lag in aantallen. Maar ze was niet achterlijk: ze wilde wel weten met wie ze precies in zee zou gaan voordat ze zich permanent bij de roedel zou gaan voegen. Dus nu stond ze hier, vlakbij de grens die roedelterritorium van openbaar gebied scheidde.

& Keegan  

Rustig liep de zwarte reu uit de schuur. Zijn bruine ogen keken rustig rond, maar erg veel boeiend was er niet te zien. De pack was vrij rustig of niet eens aanwezig, dus had hij weer een rustige dag. Het was niet echt zijn bedoeling geweest om een hele pack te starten, maar dat was nou eenmaal gebeurd. En het was ook niet echt de pack die hij wilde. Hij had liever alleen de macht gewild en hij had ze nooit allemaal zo zwak gemaakt als ze nu waren. Ze kregen het volle pakket van 'vechthonden training', maar dat kon niet of zo. Als het aan Keegan had gelegen had was iedereen sterker en beter getraind, al zou hij dat ooit wel voor elkaar krijgen. Ooit zou hij alle honden een eigen vechttraining geven. Zelfs als Gizmo het er niet mee eens zou zijn. Nog een laatste keer keek de gespierde American pit bull terrier achter zich voor hij het kamp uit liep.
Na een korte tijd gelopen te hebben drong de geur van een andere hond in de zwarte reu zijn neus. Hij keek op, zoekend naar de hond. Welke hond waagde zich zo dicht bij hun kamp? Algauw zag hij welke. Een grote teef - groter dan hemzelf, stond daar. Langzaam wandelde de zwarte reu richting de grotere teef. Hoewel ze er goed uit zag, wist hij dat ze een zwerfhond was. Dat merkte je gewoon. Hij keek haar even onderzoekend aan, waarna hij dichterbij kwam. "Kan ik je misschien helpen?" vroeg hij op een kalme toon met zijn gebruikelijke ruwe en diepe stem. De zwarte reu, die vol littekens zat, keek kalmpjes naar de onbekende teef, benieuwd naar haar reactie.

Er waaide een behoorlijk koele wind door het naaldbos, maar het deerde Rey en haar dikke vacht weinig. Haar lange haren waaiden langzaam mee met de wind en het zorgde tevens voor een ruizend geluid. Het maakte de omgeving net een beetje spookachtiger. Uiteindelijk kwam er een geur op haar af, en niet veel later werd die geur gepaard met een beeld. Een zwarte reu kwam op haar af gestapt, één paar donkerbruine ogen dat op haar gefixeerd was. Hij had een enkele witte vachttekening, maar het meest opvallende was het feit dat zijn lichaam bedekt werd door littekens in allerlei verschillende soorten en maten. In één blik kon je al afleiden dat deze reu het één en ander wel had meegemaakt. Het volgende wat haar opviel, was dat ze groter was dan hij. Met zijn breedte compenseerde hij echter meer dan genoeg, de reu was één bonk spieren.  Zelf was ze ook zeker niet zwak, maar wel meer aan de slanke kant. De reu had een stem die bij hem paste, kalm en laag. Hij vroeg of hij haar kon helpen, waarop de teef even rondkeek. "Ik hoorde dat er hier een nieuwe roedel was," sprak ze rustig. Ze hield haar kop en staart wat lager om haar intenties te tonen: ze wilde lid worden.  

Dat Keegan niet veel af wist van hondengedrag was al lang duidelijk. Het enige wat hij wist te herkennen was agressie, wanneer een hond verzwakte en wanneer een hond verloor van hem. Vriendelijk gedrag kende hij niet en snapte hij niet, evenals al het andere gedrag. Het was gewoon één grote wazige vlek voor hem. Als pup was hij altijd al de vechter en wist hij nooit te stoppen als het gepiep kwam. Respect voor anderen dan zijn baas kende hij ook niet, want hij was verschrikkelijk dominant. Hoe vaak had hij er wel niet aan gedacht Gizmo te vermoorden? Iets te vaak ja. Maar hij moest die gedachtes wegschuiven en proberen socialer onder de honden te worden. En god, dat werd een hele opgave. Toen de teef begon te spreken keek hij op. Ze leek een ietwat onderdanige, respectvolle houding aan te nemen en vertelde dat ze wist dat er een pack was hier in de buurt. Keegan keek haar strak aan en knikte, zichzelf afvragend waarom deze teef erbij wilde. Enkel als overlevingstechniek ging niet werken, want hij ging al deze honden echt trainen tot ze er dood bij neer vielen. "Dat klopt, je staat nu bij de juiste persoon," zei hij kalmpjes, al wist hij nog niet goed hoe hij moest reageren. Keegan had zich niet voorbereid hierop. Wat ging hij zeggen. God dit was lastig. "Waarom zou je bij de Assassins willen?" vroeg hij de teef. Hij keek haar opnieuw aan. Ze zou wel in de pack passen, met wat extra training was ze vast erg sterk te krijgen. "Je moet wel weten dat dit niet enkel jagen zal zijn, maar ook gevechtstrainingen om in vorm te blijven, dus denk goed na voor je eraan begint." Waarschuwing, smooth Keegan. Dan klinkt de pack tenminste wat gevaarlijker.

De reu had een nogal apart aura om zich heen, hij gedroeg zich anders dan de doorsnee hond. En daarmee doelde ze niet op het feit dat hij nogal koelbloedig leek, nee, er miste iets. Een fundamenteel iets dat deze reu niet leek te hebben. Ze kon er alleen niet volledig bij wat datgene was. Haar gevoel deed haar twijfelen of deze reu wel een goede leider zou zijn, maar had ze echt een optie? Ze moest kunnen overleven, van zich af kunnen bijten en zichzelf kunnen verdedigen in de meest benarde scenario's. Er waren maar weinig plekken waar je zoiets kon leren, en deze reu leek ergens wel behoorlijk capabel. De reu gaf aan dat ze voor de juiste reu stond, en er vormde zich een kleine grijns rond haar lippen. De volgende vraag lag aardig voor de hand: waarom ze bij de roedel wilde. Hij waarschuwde haar dat er intense gevechtstrainingen zouden volgen, en ze had het niet anders gewild. "Ik weet hoe het is om weerloos te zijn, en zo wil ik me nooit meer voelen," begon ze standvastig. Ze wist nog hoe ze als pup aan haar eigen lot over was gelaten. Zonder enige vaardigheid, wachtend tot ze zou sterven. "Ik wil beter leren jagen, leren vechten. Ik wil mijn volle potentie kunnen bereiken, en ik heb het gevoel dat dat bij jouw roedel mogelijk is." Wie sterk wilde zijn, moest dat zowel fysiek als mentaal zijn, en ze was bereid om daar alles voor te doen.  

Keegan had al vaker groepen geleid in het verleden, maar allemaal zaten ze vol hersenloze moordenaars die constant tegen elkaar vochten en raad eens? Keegan keek altijd geamuseerd toe. Hij liet alle vechthonden die op straat gezet waren tegen elkaar vechten tot de dood, zodat hij wist wie het sterkste was en wie er in zijn groep kon. Er bleven er maar weinig over, want als je ook maar één fout maakte in het gevecht werd ook jou keel eruit gerukt. Door de reu persoonlijk. Hij kon zich geen fouten veroorloven, maar hij wist dat hij nu wel moest. Al die zwakkelingen toelaten. Pups toelaten. Bah. Het was niets voor de reu zo een groep te leiden. Toen de teef begon te spreken, luisterde hij goed naar haar antwoord en zette deze in zijn hoofd. Ze had dus al in angst geleefd? Interessant. Daarna vertelde ze dat ze alles wilde leren, dat ze alles zou geven om alles te leren. Kijk, die instelling vond Keegan nou leuk. "Dan ben je hier inderdaad juist," sprak hij. "Onze roedel bestaat uit niet erg veel leden, maar we zijn dan ook niet van plan heel veel leden toe te laten. Jij klinkt als prima voor onze roedel en ik denk dat de andere leider, Gizmo, het daar wel mee eens gaat zijn," sprak hij toen. De reu draaide zijn kop om en wees met zijn neus naar het kamp. "Dat is de plek waar wij overnachten. Qua regels zijn we niet streng. Het enige wat ik van je verlang is dat je op tijd bij de trainingen komt waar je verwacht wordt. Er zijn meerdere trainingen per week, al hoef je er naar minimaal één per week te komen," legde de reu uit. "Verder moet je jou eigen eten vangen, al kan je altijd vragen of iemand dat voor je wilt doen als het zelf niet lukt door iets. Verder geven wij geen jachtlessen, maar je mag altijd naar mij toe komen als je hulp wilt." Dat was alles wel, right? Moest hij nog meer vertellen. Oh ja. "En bij de vechttrainingen gaat het er heftig aan toe, dus bereid je voor op wonden en littekens," dat er ook een kans was dat er iemand dood ging vertelde hij er maar even niet bij. "Wil je er nog altijd bij?" En als ze nou daarop eens ja zei, hadden de Assassins een nieuw lid.

Hoewel ze het alleen wel redde, wist ze dat ze sterker zou staan met een roedel. Ze had een leraar nodig, iemand die haar liet zien hoe ze zichzelf moest verdedigen, hoe ze anderen pijn kon doen. De oude reu die haar alles geleerd had wat ze wist, die haar zo ongeveer had opgevoed toen ze was achtergelaten als pup, was overleden. Ze was er verdrietig om geweest, dat zeker, maar er was geen twijfel aan mogelijk dat zij gewoon verder moest. Alleen was Rey zich er ook van bewust dat dit niet per se alleen hoefde. Dus ze had haar vaarwel gezegd tegen haar oude vriend en was verder gegaan. Op zoek naar een nieuwe leraar, een nieuwe gids in deze wereld die haar weer hogerop kon helpen. Haar lichaam ontspande toen de zwarte reu zei dat ze hier goed zat. Gelukkig, ze had geen zin om verder te zoeken. Veel beruchte roedels waren er nou eenmaal niet, en nog minder die haar daadwerkelijk konden leren wat ze wilde leren. Uiteindelijk gaf de reu aan dat ze hem prima leek voor de roedel, waarop ze respectvol naar de reu knikte. Vervolgens volgde ze zijn woorden aandachtig. Minimaal één keer per week trainen, geen probleem. Het was niet alsof ze veel interessants te doen had, en Rey was dan ook behoorlijk doelgericht. Ze greens breed toen hij vroeg of ze er nog steeds bij wilde. "Je hebt mijn interesse alleen nog maar meer gewekt. Ik zou trots zijn om me een lid van jouw roedel te kunnen noemen," sprak de gitzwarte teef. Dit zou een nieuw hoofdstuk van haar leven aankondigen. Vanaf nu zou ze zichzelf kunnen gaan ontwikkelen in een krachtigere versie van zichzelf, en ze was er klaar voor.  

Keegan keek kalmpjes naar de teef, welke vertelde dat haar interesse alleen maar groter geworden was en ze zich graag lid van zijn pack zou willen noemen. De zwarte reu knikte. "Dan heet ik je welkom bij de Assassins," sprak hij op een vrij rustige toon, al klonk er in de ondertoon wel iets vriendelijks. Waarschijnlijk zou ze de toon nog niet herkennen, zelfs iemand die hem al eeuwen kende kon soms zijn vriendelijkheid niet van zijn normale toon onderscheiden. De reu draaide zich om en keek over zijn schouder naar de teef. "Ik zou wel graag de naam van mijn leden willen weten. Wat is je naam?" De reu begon weer te lopen, in de veronderstelling dat de teef hem toch wel zou volgen. "Oh, en het aller laatste wat ik nog moet vertellen is dat je niet altijd aanwezig hoeft te zijn, je mag doen en laten wat je wilt, zolang je maar aanwezig weet te zijn op de momenten dat we je verwachten," hiermee beëindigde hij zijn verhaal en keek hij haar aan, met een blik die 'en nu zoek je het zelf maar uit' betekende.

Ondanks het feit dat de zwarte reu behoorlijk berucht was, en wellicht heel wat problematische dingen had gedaan, voelde Rey toch een soort van kalmte rondom hem. Bang was ze niet, het was meer een gevoel van nieuwsgierigheid gepaard met respect dat in haar hoofd hing. Hij verwelkomde haar in zijn roedel, waarop ze dankbaar naar hem knikte. Deze zwarte reu was nu haar leider, zijn wil was nu wet. Ergens had ze het gevoel dat er een hele last van haar schouders viel nu er een dominante factor in haar leven zou zijn die grotendeels de dienst uit zou maken. Blijkbaar waren ze de gebruikelijke formaliteiten vergeten, ze hadden elkaars naam helemaal niet gevraagd. Natuurlijk wist Rey de zijne al, dus was er wel sprake van asymmetrische informatie. "Rey is mijn naam," antwoordde ze op kalme toon. Ze luisterde nog even naar zijn verhaal en knikte, aanwezig zijn wanneer ze haar aanwezig wilde hebben: simpel genoeg. "Bedankt," gaf ze nog een laatste keer aan, en draaide vervolgens van de reu weg. Ze had zo onderhand behoorlijk veel honger gekregen en het was tijd voor haar om te jagen.

[Topic uit]