Brave New World

Charlie trappelde met tegenzin terwijl zijn baas hem vasthield, de deur opende en hem vervolgens voorzichtig op de grond plaatste. Om één of andere reden was in zijn huis de grote schoonmaak begonnen, en hij was op dit moment niet welkom. Het koppel in wiens huis hij woonde, had blijkbaar bedacht dat vandaag alles grondig gereinigd moest worden. Natuurlijk had hij opzettelijk alles bedekt met hondenhaar. Hé, als ze geen haar wilden hebben, hadden ze geen Corgi moeten nemen. Maar goed, nu moest hij zich in zijn eentje zien te vermaken, een hele opgave. Met een glimlachje op zijn gezicht wurmde hij zich door het gat in het hek, gelukkig hadden zijn bazen het nog niet gezien en was het net groot genoeg voor hem om erdoor te passen. Dat maakte zijn verbanning naar de achtertuin net wat leuker. Met zijn rechter poot probeerde hij het belachelijke sjaaltje dat zijn baasjes om zijn nek geknoopt hadden wat te rechtten, voor zover dat kon. Ja, geen enkele zwerfhond zou hem serieus gaan nemen, gelukkig was dat ook niet wat hij wilde.

- Open!

Guinevere trappelde met kleine, voorzichtige stapjes door de straatjes van het dorpje. Nog niet zo heel lang geleden had ze gedurfd om uit het bos te komen en een kort kijkje te nemen wat dichter bij de huizen en huishonden. De jonge Border Collie stond op de hoek van een stratenblok en keek naar de hekken van de achtertuinen. Echter zag ze net wat beweging bij één van de hekken, waardoor ze snel terug dook aan de andere kant van de hoek. Voorzichtig keek ze om de hoek heen. Eerst haar snuitje, oortjes, toen de rest van haar kop. Het jonge teefje was duidelijk schuchter en stond op het punt om te gaan rennen als er iets vreemds zou gaan gebeuren.

De reu keek even om zich heen om te checken of er enige vorm van gevaar was. Hij was nou niet bepaald groot en mocht vaak wel oppassen. Hij werd zo nu en dan toch gezien als een makkelijk doelwit. Gelukkig voor hem was hij toch iets sterker en stukken sneller dan hij oogde. In zijn ooghoeken zag hij een ander net terug duiken, een bruin met witte waas die zich net om de hoek verschool. Hij spitste zijn oren en probeerde haar geur op te vangen. Het was een hond, daar was hij zeker van. En het feit dat ze zich verschool, vertelde hem dat hij niet bepaald bang voor haar hoefde te zijn. "Hé," riep hij, hard genoeg om hoorbaar te zijn, niet te luid om angst te wekken. "Je bent toch niet bang voor me?" sprak hij haar grinnikend toe. Ik bedoel, kijk naar me. Hij was nou niet bepaald een heel intimiderend figuur en daar was hij zich ook wel van bewust. Waarschijnlijk zou deze hond het ook wel zien.

Het teefje bleef nog altijd om de hoek zitten en hoopte maar dat het andere beest haar niet had gezien. Ze hield niet van andere honden, voor hetzelfde geld zouden ze haar opeens aanvallen en verscheuren in kleine stukjes. Het feit dat het andere hondje helemaal niet zo groot was en haar niks zou doen, dat drong niet tot haar door. Guinevere voelde gewoon dat hij haar kant op keek, en kort kneep ze zelfs haar oogjes dicht. De andere hond riep een keer om haar aandacht te trekken, hij had haar dus wel gezien. Toen kwam de opmerking dat ze toch zeker niet bang van hem was. Licht trillend keek de jonge Border Collie nog een keer om het hoekje. Het was een reutje met korte pootjes en een soort sjaaltje om zijn nek. Maar toen ze vond dat ze iets te lang had gekeken dook ze weer snel weg. "N-nee," was haar zwakke antwoord en meteen het enige wat ze uit kon brengen.

Blijkbaar was ze toch ergens onder de indruk van zijn kleine, langwerpige gestalte. Misschien was ze niet zozeer bang omdat hij groot en bedreigend was, maar meer omdat hij er gewoon een beetje gek uitzag. Of omdat een beetje naar mens rook, of om zijn modemisser van een sjaaltje. Er waren veel dingen aan hem die men misschien als raar zou kunnen waarnemen. Uiteindelijk verscheen het gezicht van de jongere hond toch om het hoekje. Twee bleek blauwe ogen keken hem aan, met een wit en lichtbruine vacht als achtergrond. Ondanks het feit dat deze hond jonger was, was ze alsnog een stuk groter dan hij. Hij trok verbaasd met zijn oren toen de teef weer weg dook terwijl ze 'nee' stotterde. Haar woorden zeiden het ene, haar acties bewezen het ander. "Ik snap ook wel dat je bang bent, ik ben ook zo groot en intimiderend," zei hij op vriendelijke toon. Een beetje zelfspot moest er wezen toch?