Scavenger

Het was vrij duidelijk dat hij al een tijd niet gegeten had. Zijn ribben waren zichtbaar, ondanks zijn vacht en ook zijn flanken staken licht uit. Het was nou nog niet zo dat hij op het randje van leven en dood rustte, maar het was maar een kwestie van tijd. Hoe lang was het geleden? Hoe lang was hij nu alleen? Zijn maag knorde luid terwijl hij met zijn snuit het afval aan de kant duwde, op zoek naar iets eetbaars. Hij had gehoord dat er hier nog wel eens wat eetbare restjes te vinden waren en dat was op dit moment zijn enige kans op overleven. Jagen had hij nooit echt geleerd en gevoerd werd hij ook niet meer. Enkele weken geleden was zijn baas plotseling overleden en sindsdien was Axl radeloos geweest. Altijd had hij commando's opgevolgd en nu leek alles ineens zo doelloos. Uiteindelijk wist hij een dode rat te vinden. Het rook niet geweldig en de smaak was waarschijnlijk niet veel beter, maar het was een begin.

- Shelby eerst, daarna open!

Voorzichtig stapte Shelby over het vieze afval heen. Ze had honger, te hongerig om te jagen maar wilde haar vacht ook niet vies maken. Niet dat ze het erg vond als ze bruiner was, maar die dingen die plakten en stonken vond ze toch niet heerlijk. Toen ze het vieze mensenafval gepasseerd was duwde ze haar poot in een hoop afval, gravend naar eten. God, wat was ze toch kansloos. Ze moest gewoon gaan jagen, maar de honger was toch wel heel erg. Zuchtend zocht de langharige, sneeuwwitte hond naar voedsel. Het duurde ook niet lang voor de weggegooide vleesrestjes vond. Gauw pakte ze het in haar bek, evenals een halve zak brood die ze al eerder gevonden had. Ze zocht een schoon plekje, maar vond daarin tegen een andere hond. Dat kon ook leuk zijn. Shelby trippelde richting de herder en ging naast hem staan. Hij had een rat in zijn bek. Gatver, dat ging hij toch niet eten? Vriendelijk als ze was legde ze een vleesrestje voor hem neer, waarna ze de zak brood open scheurde en een paar schijfjes aan hem gaf. "Dit is lekkerder."

Hij staarde even bewegingsloos naar de grond toen zijn donkerbruine ogen op zijn eigen poten vielen. Ze waren smerig, stonken naar afval en hij herkende ze eigenlijk niet meer terug. Met tegenzin keek hij naar de vieze dooie rat, waar eigenlijk ook niet echt veel meer van over was. Het karkas was al flink aan het rotten, waarschijnlijk lag het hier ook al een behoorlijke tijd. Ja, hij had verschrikkelijk veel honger, maar ging hij zich echt verlagen naar dit niveau? Hij zou werkelijk een moord willen doen voor een bak met van die hondenbrokken die zijn oude baas hem vroeger gaf. Ineens kwam er een egaal witte hond naast hem staan. Het eerste wat hem opviel, was eigenlijk hoe ongelooflijk pluizig ze was. Er werden wat vleesresten en een aantal plakjes brood voor hem neergelegd. "Dit is lekkerder," vertelde de teef hem. Hij keek haar lichtelijk argwanend aan. "Waar heb ik dit aan verdiend?" vroeg hij, terwijl hij watertandend naar het eten keek. Het zag er nu eigenlijk wel uit als een vijf sterrenmaaltijd. Maar hij wilde het niet opeten voor dat hij wist dat er geen rare voorwaarden aan hingen.

De argwaan van de reu was te verwachten, want welke hond deelde zijn eten nou met een ander? Geen een dus. Maar Shelby kende het gevoel van honger maar al te goed en wist niet hoe ze moest jagen toen ze net op straat gezet was, dus wilde ze hem wat hulp geven. Een 'beginnende' zwerver zijn was namelijk echt een hel. "Ik weet hoe het is om honger te hebben, om welke reden dan ook," klonk haar stem vriendelijk, terwijl ze alvast aan haar eten begon. Hij keek maar of hij het wilde, anders vrat zij het toch wel op. "En aangezien het een vreselijk gevoel ik dacht ik dat ik je wel kon helpen," vertelde ze daarna. Ze keek een kort moment naar de reu. Ze schrokte het eten naar binnen, iets wat in contrast stond tot haar uiterlijk. Als je haar zag, met een mooie vacht en goed gewassen, verwachtte je dat ze een of ander prinsesje was, maar dat was ze juist helemaal niet. Ze was als iedere zwerfhond, haar uiterlijk mocht haar niet meer veel interesseren. Maar soms was het handig, want als mensen met eten je wilde aaien, kon je gemakkelijk hun eten stelen. Een vieze zwerfhond was natuurlijk niet erg aantrekkelijk om te aaien.

Hij wist wel dat hij uit moest kijken met wie hij vertrouwde, al oogde deze teef wel behoorlijk vriendelijk. Het was meer dat hij nooit echt andere honden had gekend, en dus was hij behoorlijk nerveus en onzeker in de omgang. Normaal had hij zijn baas om alles te instrueren: wanneer hij at, sliep, naar buiten ging en nu moest hij alles zelf maar regelen. Het maakte hem toch ergens wel bang en hij was diep van binnen gewoonweg plompverloren. Axl was altijd zo doelgericht bezig geweest, zijn hele leven stond in het teken van het helpen en beschermen van zijn baas, en nu was deze er niet meer. De witte teef vertelde dat ze zelf ook wist hoe het was om honger te hebben. Misschien had zij er ooit eens net zo bij gestaan als hij op dit moment deed. Nog steeds keek hij haar argwanend aan, ondanks de vriendelijkheid in haar stem. Hij probeerde haar te peilen, ze leek nog steeds vriendelijk, zowel qua gezicht als qua toon. Hij zuchtte, dit was misschien de laatste keer dat hij een redelijke maaltijd naar binnen kon werken. "Bedankt," sprak hij toen, met een dankbare knik naar de hond voor hem. Vervolgens nam hij enkele happen van de vleesresten, die hem toch behoorlijk goed smaakten. Vervolgens keek de herder weer naar de witte hond naast hem. "Woon je hier?" sprak hij op vragende toon. De plek viel niet helemaal samen met haar uiterlijk, maar hij wilde het wel weten wanneer hij per ongeluk op iemand's territorium beland was.  

Shelby was een jaar geleden al op straat gezet, dus had alles door moeten maken wat alle zwerfhonden door hadden moeten maken. Haar baasje had haar gekocht omdat ze er zo leuk uit zagen, maar snapte niet dat het een vrij eigenzinnig ras kon zijn. Shelby wilde gewoon graag haar eigen ding doen en als ze niet goed gestuurd werd daarin werd het gewoon een lastpost. En die lastpost was ze dus ook geworden. Rond de acht maanden had ze zelfs haar baas eens gebeten, al was dat toch echt zijn eigen schuld. Wederzijds respect bestond in het huishouden niet, want zij werd geslagen zodra ze ook maar in de buurt van de etende mensen kwam, maar hun zaten constant met hun klauwen aan haar vreten. En ooit was Shelby het zat, zowel de respectloosheid als het slaan. Toen beet ze. Voor haar idee niet hard, maar toch had de vrouw haar pols gebroken. Binnen één dag stond de Samoyed die meer dan duizend euro gekost had op straat. Toen de reu haar bedankte keek ze glimlachend op. Ze haalde even haar tong over haar zwarte lippen. "Geen probleem hoor," zei ze, waarna ze haar laatste schijfje brood op at. De nog onbekende reu begon opnieuw te spreken. Of ze hier woonde. "Nee hoor, ik woon overal en nergens eigenlijk," respondeerde ze op een vriendelijke toon. "Ik ben waar het eten is," grapte ze vervolgens. Ze haalde even haar tong over haar borst toen ze een vlekje zat zitten en keek hem aan. "Hoe lang woon je al ehm.. op straat?" ze keek hem voorzichtig aan, hopend dat het niet een al te gevoelig onderwerp was.