Help.

Een beetje nerveus keek Chevron om zich heen. Haar staart zat diep tussen haar benen en haar neusje was naar beneden gebogen. De oren van de teef stonden alert omhoog, maar ook alleen omdat ze alles in de gaten moest houden. Haar oude baasje, een man zonder been in een rolstoel, keek haar glimlachend aan. "Kom op Chevron, er gebeurd echt niets," sprak hij met een vriendelijke toon, maar de mechelaar geloofde er geen zak van. Dat had haar voormalige baasje ook gezegd in de oorlog en die was dood gegaan, dus die leugens geloofde ze niet meer. De man die haar huidige baasje was had zijn been verloren in diezelfde oorlog, maar hij had er in vergelijking tot de hond geen psychische problemen aan over gehouden. De teef zuchtte en besloot voorzichtig richting de bosjes te lopen, om wat te snuffelen. Ze wilde dit niet. Ze vond dit niet leuk. Ze wilde naar huis, naar haar veilige nest. Maar voor haar was dit net de oorlog opnieuw beleven, constante spanning en angst gierde door haar aderen. Opnieuw keek ze wat hopeloos richting haar baasje, maar deze was al in gesprek met een andere hondeneigenaar. Waarom deed hij haar dit toch aan?

- Shanti!

Wow. Ineens kwam er een andere, reusachtige teef aangelopen, die voor haar gevoel iets te dichtbij kwam. Ze liep wat naar achteren, met haar staart tussen haar benen en haar oren in haar nek. Ze wilde eigenlijk 'ga weg' zeggen, maar deed dat niet. Nee, ze deed juist normaal. "H-hoi.." mompelde ze zachtjes. Ineens kwam de hond dichtbij haar baasje. Ze sprong overeind en haar lip rees omhoog, terwijl een diepe grom uit haar bek kwam. Ze moesten weg blijven van haar baasje. Toen deze echter plotseling zijn hand uitstrekte om de andere hond te aaien, keek de Mechelaar wat verbouwereerd naar de Dobermann, niet merkend dat ze nog altijd aan het grommen was. "Chevron, klaar nou," sprak de man streng, boos kijkend naar haar. De jonge teef keek beledigd - maar nog altijd angstig, naar de man en de Dobermann, waarna ze ging zitten. Ze was dan wel beledigd, ze moest nog altijd zien wat die stomme Dobermann allemaal deed.

Toen de dobermann terug gromde rezen de nekharen van de Malinois omhoog, al werd ze algauw wat rustiger toen haar baasje zei dat ze moest kappen. Ze spierwitte tanden van de teef waren nog zichtbaar, maar het gegrom was opgehouden. Haar baasje gunde haar nog een boze blik, waardoor nu ook haar nekharen gingen liggen en haar lip haar tanden weer verborg. Toen de onbekende teef zich omdraaide en tegen haar begon te praten, zat er nog altijd wat irritatie in de teef, maar angst overheerste nu toch echt weer. "H-hij was in een oorlog zijn been verloren door een bom," sprak ze zachtjes, kijkend naar de grond. Chevron was geboren als General, maar aangezien ze een teef was vond haar nieuwe baasje het nodig haar een nieuwe naam te geven. Het deed de teef elke keer opnieuw pijn als iemand haar naam uitsprak. Duizenden herinneren kwamen weer naar boven drijven, al was het meestal toch de laatste herinnering die ze aan haar baasje had. Toen hij verminkt in een legerkamp behandeld werd. Ze had uren lang zijn verbrande hand gelikt, maar de pijn was te groot geweest dus raakte hij in coma en door zijn verzwakkingen stierf hij binnen dertig minuten in coma. En Chevron was er overal bij. Toen de bom op hem viel, toen de scherven zijn lichaam verminkten, toen hij werd afgevoerd, toen hij in coma viel en toen hij stierf. En het laatste wat hij ooit tegen haar gezegd had herinnerde ze zich ook nog alsof het gisteren was. 'Win this war Chevron, for me.' De teef keek weer op, terwijl een verdrietige uitdrukking haar gelaat versierde. Op haar schouders had ze nog een groot litteken, waar een bommenscherf in gekomen was, maar dodelijk was de wond niet geweest. "Wie ben jij eigenlijk?" vroeg ze toen voorzichtig. Als deze teef ook maar wist wat haar was overkomen, snapte ze vast wel waarom ze zo beschermend was tegenover de gehandicapte man.

De teef stelde zichzelf voor als Shanti, een naam die Chevron diep in haar geheugen zette voor het geval ze het nog eens nodig moest hebben. Ze had een goed geheugen, dus als ze de naam nog een paar keer zei vandaag wist ze de naam wel te koppelen aan de Dobermann. De hond merkte toen op dat haar naam Chevron was. "D-dat klopt inderdaad.." sprak de Malinois voorzichtig, misschien zelfs een beetje zachtjes. "Aangenaam kennis te maken, Shanti," sprak de teef vervolgens. Het klonk nog altijd voorzichtig, maar vriendelijk was ook wel enigszins hoorbaar in de stem van Chevron. Toen de teef dichterbij kwam zette de Malinois toch weer even een stapje opzij. Dat durfde ze echt nog niet hoor. "Hoe kom je daaraan?" vroeg de grote teef toen. Chevron slikte en schudde haar hoofd. "Wil ik het niet over hebben.." sprak ze zachtjes. Haar baasje keek naar Chevron en Shanti. "Ga eens spelen!" sprak hij. Chevron keek van haar baasje terug naar Shanti. "Dus.. zullen we wat doen dan?"