Am I A Psycho ll Neadis

Rustig liep de zwarte reu door het bos heen sneeuw kraakte onder zijn poten, Een koude bries waaide door zijn vacht heen, Geirriteerd schudde hij met zijn vacht om de sneeuw uit zijn vacht te krijgen, verdomde winter ook hij haatte het hij haatte het dat hij nu dankzij de witte sneeuw en zijn zwarte vacht erg zichtbaar was hij viel normaal vond hij dat niet zo erg hij vond het niet erg om op te vallen maar niet altijd hij wilde ook zich kunnen verstoppen en andere bespioneren het kon nog wel alleen wel een stuk lastiger, De zwarte hond liep veder zijn roodbruine ogen keken strak voorzich uit opeens vulde een geur zijn neus gaten, De hond haalde zij neus op van misselijkheid mensen hij rook ze duidelijk, En niet te vergeten zoon exuus van een huis hond, Rune keek op en al snel verscheen er een witte teef in zijn gezichtsbeeld, Hij grijnzde en liep haar kant op 'Hey moppie' begroete hij haar 'Wat doe jij hier?'

Neadisssss c:

Met lange passen bewoog de witte teef zich voort over de met sneeuw bedekte bodem. Ze vond het geweldig hoe ze plotseling haast onzichtbaar was voor het onoplettende oog, zo in het besneeuwde landschap. Normaal was ze zelf degene die enorm opviel, zo met haar sneeuwwitte vacht, maar vandaag was zij degene die ieder ander al van ver aan zag komen. Echter rook ze de zwarte reu die nu haar richting in kwam, al eerder dan dat ze hem zag. “Hey moppie,” sprak de reu terwijl hij op haar af kwam. Even keek de teef fronsend achter zich. Moppie? Had hij het tegen haar? “Wat doe jij hier?” Vervolgde hij. ”Moppie?” Haar sneeuwwitte kop geheven keek ze hem verbaasd aan. ”Ik ben hier aan het lopen. Met mijn baas.” Kort keek ze opnieuw achter zich, om zich vervolgens te herinneren dat haar baas haar had laten gaan. Na het korte ‘los’ was ze weggespurt, klaar om eens goed van de sneeuw te gaan genieten.

”Moppie?” klonk de stem van de sneeuw witte teef verbaasd, Rune grijzde dit kon nog leuk worden voor hem dan ”Ik ben hier aan het lopen. Met mijn baas.” vertelde zij hem veder runde versmalde zijn ogen en hees een wenkbrauw op ja dat wist hij ook wel een huishond die hier met zijn baasje was wow wat a suprise, Rune draaide even met zijn oren en keek of ze met haar baasje was want hij had op dit moment echt geen zin om zoon monster tegen te komen. Maar op het eerste gezicht leek de baas ver weg of in ieder geval niet dicht in de buurt. Oh wat fijn Rune draaide zich om en keek naar de witte teef. Okee wat ging hij nu doen? haar weer aan spreken of die zielige huis hond alleen laten? niet dat hij iets anders beter had en het kon wel grappig worden.

De zwarte reu had haar voorbeeld gevolgd, en gekeken waar haar baas dan wel niet uithing. Echter had ze zelf al geconstateerd dat deze op het moment niet in de buurt was, laat staan in de gelegenheid om haar te komen helpen mocht het nodig zijn. Aan de andere kant.. ze leek ongeveer even groot te zijn als de reu. Ze besloot dan zelf maar kalmte uit te stralen, te laten zien dat ze precies wist wat ze aan de situatie had, en nam dus maar plaats in een zittende houding. ”Misschien ben je er niet van op de hoogte, maar ik ben niemands moppie. Laat staan dat van jou.” De kalmte in haar ogen had haar stem meer dan eens weten te bereiken en doordrongen van een zekere kilte, terwijl ze met haar ambere ogen in die van de reu keek.

”Misschien ben je er niet van op de hoogte, maar ik ben niemands moppie. Laat staan dat van jou.” klonk de stem van de teef de kalme in haar ogen waren onmisbaar, Rune versmalde zijn ogen en grijns. 'Nog niet' zijn stem klonk spottend en uitdagend. Hij deed een stap dichter bij de witte teef ''Ach waar zijn mijn manieren, Ik ben Rune.'' De zwarte reu maakte een kleine buiging, ''En wie mag jij wel niet zijn schoonheid?'' ugh het laaste kwam er moeilijk uit, Hij vond haar helemaal niet mooi al dat wit super lelijk. Maar dat hoefde ze nog niet te weten, de zwarte reu draaide even zijn kop en draaide even met zijn oren ''Zeg moppie, Waar is je baasje eigenlijk?'' vroeg hij vervolegns. hij was toch wel benieuwd waar die monster van haar uit hing je wist het nooit met mensen. ''Ben je hier helemaal alleen ofzo?'' vroeg hij vervolegns, op een iets rustiger en neutrale toon.

neadis is mooi hoor c;

Waar de witte teef in eerste instantie was gaan zitten, stond ze al snel weer op. “Nog niet,” hadden de lippen van de zwarte reu een spottend antwoord gevormd op haar eerdere statement. Nee, ze was niemands liefje. De reu had natuurlijk ook wel enigszins gelijk, nog niet. Maar never dat ze het moppie van deze engerd zou worden. Het moest wel raar lopen. “Ach waar zijn mijn manieren, ik ben Rune,” stelde de zwarte hond zich voor, terwijl hij een stap in haar richting deed. Direct plaatste de teef zich een pas achterwaarts, bang voor wat er al dan niet zou gebeuren als ze de andere hond dichterbij zou laten komen. “En wie mag jij wel niet zijn, schoonheid?” Een zacht gebrom verliet de bek van de teef, waarna ze kort slikte. De oogrol was haar zeker niet ontgaan. Dacht hij dat hij grappig was? ”Naedis is de naam,” klonk haar kille antwoord. “Zeg moppie, waar is je baasje eigenlijk? Ben je hier helemaal alleen ofzo?” Naedis snoof diep, hopend de vertrouwde geur van haar eigenaar dicht bij te ruiken, maar ze moest zichzelf teleur stellen. Haar eigenaar was niet binnen een straal van een kilometer, misschien was hij zelfs nog wel een stuk verder. ”Hij loopt wat op me achter,” probeerde ze de kwestie met een simpel schouderophalen af te doen, terwijl haar ogen berekenend naar de zwarte reu keken.

Thanks c:

Toen hij een stap dichter bij deed de witte teef een stap naar achter, Rune bleef grijzen was zo bang? en hij deed nog niks! ach de meeste huishonden waren ook bangerikken niks zonder hun geliefde mensen. Toen hij vroeg wie zij was verliet een zachte grom haar bek waarna ze kort slikte, Rune bleef rustig staan en keek haar strak en grijzend aan. ”Naedis is de naam,” klonk haar kille antwoord de reu knikte. Neadis ach wat een mooie naam zeg...niet hij knikte op haar worden, en vroeg waar haar baasje was. ”Hij loopt wat op me achter,” vertelde de teef hem, Rune draaide even zijn hoofd ze loog het kon niet anders hij rook geen mens in de buurt. Geirriteerd wendde hij zijn kop weer in de richting van de witte teef, hij versmalde zijn ogen zijn grijns verdween hij keek haar nu kil en strak aan ''Als er iets is waar ik niet tegen kan zijn het leugenaars'' mompelde hij in een diepe en lage stem. Hij deed weer een stap dichter bij de witte teef, Opeens verscheen er weer een grijns op zijn gelaat ' Zeg Neadis je bent toch niet bang voor me?, Ik zal je niks aan doen hoor'' lachte hij terwijl hij de teef een knipoog gaf.