Little do you know (+Keegan)

De jonge pup was klaar voor avontuur. Avontuur wat er nooit aan leek te komen. Momenteel liep hij verveeld rond in het kamp. Niet dat hier ooit iets spannends zou gebeuren. Alleen hij had geen idee wat te doen. Meestal had hij er plezier in om met andere honden om te gaan alleen was er niemand van zijn leeftijd en de oudere honden hadden geen zin om met hem te spelen. Zijn vader zou wel met hebben gespeeld. Die ging altijd met hem spelen en die kon hem ook prachtige verhalen vertellen. Helaas was die er niet meer. Die was weg en die zou ook nooit meer terugkomen. Dat is iets wat hem was verteld. Later begreep hij pas dat zijn vader overleden was. Eigenlijk had hij eerst gedacht dat hij gewoon weg was gelopen zonder iets te zeggen.
Peanut keek rond. Haast geen hond te zien. Wel iets anders. Een blaadje. Een ritselend blaadje. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht en hij wachtte geduldig af voordat deze een beetje werd bewogen door de wind. Genoeg om het gewoon even aan te vallen. Al snel werd het blaadje opgetild door de wind en Peanut sprong op om gelijk achter het blaadje aan te rennen. De wind waaide ineens wel erg hard en zo snel als hij kon probeerde Peanut nog het blaadje te pakken. Zo merkte hij te laat pas het grote gestalte van een andere hond op en botste hij vol tegen diens poten op. Een beetje beduusd van de klap ging Peanut rustig stapje voor stapje achteruit. Nu pas keek hij de hond aan om te zien tegen wie hij aangebotst was.

Peanut zette rustig een paar stapjes achteruit nadat hij tegen een groot en gespierd gestalte was aangebotst. Het was Keegan geweest, de leider van de groep. "Hey Peanut," sprak de reu vriendelijk. Gelukkig, hij was niet boos. De jonge border collie keek op met een beetje trots zodra hij zijn naam hoorde. 'Hoi Keegan!' Het eerdere enthousiasme was weer terug. "Wat was je allemaal aan het doen?" vroeg hij vervolgens. 'Ik was aan het jagen op een blaadje.' antwoordde Peanut vrolijk. 'Bijna had ik hem te pakken! Kijk het ging zo,' legde Peanut uit terwijl hij zojuist nog een keer nadeed wat er was gebeurd. Hij rende en sprong dus een paar rondjes alsof hij weer achter het blaadje aanzat. 'En toen,' vervolgde hij nog half springend in de lucht. 'Toen botste ik tegen jou aan. Maar dat ga ik niet opnieuw doen.' maakte hij licht hijgend zijn verhaaltje af terwijl hij vervolgens met een grijns naar Keegan keek. 'Maar de blaadjes worden nogal saai. Keegan, als je dieren gaat vangen, zijn die dan ook saai? Of zijn die leuker?' vroeg hij vervolgens met twinkelende oogjes. Peanut had nog nooit een diertje gevangen. Daar was hij ook nog veel te jong voor. En eigenlijk had hij het ook nooit iemand zien doen. Zijn vader had hem nooit mee uit jagen genomen. Wel samen dieren bekeken maar niet meer. Benieuwd keek Peanut naar de zwarte hond voor hem die misschien wel een leuk verhaaltje erbij ging vertellen. Je wist het maar nooit!

Peanut bleef gezellig door ratelen over wat er was gebeurd en waarom hij tegen Keegan was aangebotst. "Dan wordt je vast een geweldige jager," antwoordde de zwarte reu nadat Peanut zijn jachthoudingen liet zien. Voor zover dat nog mogelijk was lichtten de ogen van de pup nog meer op. Zou hij een goeie jager worden? Ja, dat wou hij graag! Een gevaarlijke jager, zodat ieder dier in het bos bang van hem zou worden. Nou, dat ook weer niet. Anders waren ze allemaal weg en kon hij niet meer eten.
Peanut maakte nog snel zijn verhaal af en grijnsde toen naar Keegan. Vervolgens tilde de grote hond zijn poot op om hem een duwtje te geven. De pup wist nog netjes zijn evenwicht te houden en probeerde speels te bijten naar de poot van Keegan. Vervolgens begon hij weer verder te praten over dat blaadjes saai waren. Verwachtingsvol keek hij op naar de zwarte reu, benieuwd of wilde dieren leuker waren dan blaadjes. De reu stelde voor om hem een rondleiding te geven door het bos om hem misschien te kunnen laten zien hoe het werkte. 'Ja, beloofd!' riep Peanut enthousiast uit. Hij wilde al een paar stapjes zette, maar besefte toen dat hij Keegan moest volgen en zo stond hij te trippelen op zijn plaats, klaar om weg te gaan.

"Goed, we gaan wel eerst naar een van de kleine riviertjes. Daar is het meeste te vinden, al zal het vinden van iets wel erg lastig worden omdat het winter is," legde de grote, zwarte reu de kleine pup uit. Peanut knikte enthousiast. Dat wist hij helemaal niet. Dat verklaarde dus waarom hij minder dieren buiten zag in de winter dan in de zomer. Vervolgens begon Keegan te lopen en Peanut trippelde er vrolijk achteraan. "Misschien weet je het al, maar hoewel wij in de winter nog actief blijven, gaan de dieren die wij eten slapen, heel de winter. Dus voor ons is het daarom lastiger om aan eten te komen," vervolgde Keegan weer terwijl hij kort naar hem achterom keek. 'Nee dat wist ik niet. Maar Keegan, waarom slapen wij niet heel de winter dan?' vroeg Peanut nieuwsgierig. Want als ieder dier dat deed, konden zij dat toch ook gewoon doen? Dan hoefden ze de hele winter niet te eten en gewoon lekker slapen in een warm hol. Het leek hem erg aantrekkelijk eigenlijk. Misschien ging hij het de volgende winter proberen.

Peanut vroeg zich af waarom zijzelf geen winterslaap konden houden. Keegan legde hem uit dat ieder dier een ander doel had en die van hen was om mensen te helpen en die van de andere dieren was om in het bos te leven. Peanut vroeg zich net af waarom zijzelf dan niet mensen aan het helpen waren. Al snel kreeg hij zijn antwoord. Dus knikte hij langzaam terwijl hij deze vele informatie tot zich nam. "Ruik eens, wat ruik je allemaal? Zet al je zintuigen stop en je moet alleen maar ruiken." vroeg Keegan toen. De pup stak zijn neus ietsje in de lucht. Eerst rook hij alleen Keegan's geur maar toen hij beter rook, rook hij geuren van andere dieren. Ook geuren van honden. 'Ik ruik jouw heel sterk. En wat oudere, minder sterke geuren. Van honden, maar ook van andere dieren. Ik weet alleen niet welke.' Terwijl hij dat zei bedacht hij zich dat hij bijna nooit zijn neus gebruikte. Puur zijn kleine hersentjes. 'Wat voor andere geuren zijn dat Keegan?' vroeg hij vervolgens.

Peanut had heel erg zijn best gedaan om alle geuren in hun omgeving op te vangen. Echter herkende hij alleen wat vage hondengeuren en nog iets anders wat hij niet kon plaatsen. Vervolgens vroeg hij dan ook van wel dier of ander wezen die geur afkomstig was. "Dat is een vogel, een kraai om precies te zijn. In de verte daar, zie je het zwarte diertje? Dat is dus de kraai die jij ruikt," legde Keegan hem uit. De pup keek even naar de vogel in de verte. Opnieuw stak hij zijn neus op in de richting van het zwarte diertje en probeerde hij de geur nog een keer op te vangen. Keegan had gelijk. Het was van de kraai afkomstig geweest. "Om te overleven is het jagen en het kunnen onderscheiden van geuren erg belangrijk. Je moet je kunnen focussen op één geur en de rest proberen te vergeten." Hoorde hij Keegan nog zeggen terwijl hij goed de geur in zich opnam. Hij wilde onthouden dat dat dier een kraai was. Ondertussen probeerde hij weer te luisteren naar wat Keegan zei. Focussen dus op de geur. Peanut was nog even afgeleid door de kraai toen hij plots beweging vanuit zijn ooghoek zag. Keegan was ondertussen alweer doorgelopen en enthousiast dribbelde Peanut er achteraan.

Terwijl Peanut achter Keegan aanliep gebruikte hij dit keer enthousiast zijn neusje in de hoop een andere nog vreemde geur op te vangen. Echter rook hij nu alleen nog vaag de kraai van net en was de geur van Keegan erg aanwezig. Dit was nog moeilijker dan hij had gedacht. "Zolang je pup bent moet je wel goed oppassen voor het wandelpad. Sowieso mag je nooit ver van het kamp af, maar rondom het kamp is het nog vrij veilig. Dat wandelpad daar, kom niet in de buurt," hoorde hij Keegan zeggen. De reu keek richting een soort zanderig pad dat hier door het bos heen liep. Peanut had ze wel vaker gezien alleen snapte hij het gevaar er niet van. 'Waarom is het wandelpad dan gevaarlijk?' vroeg hij nieuwsgierig. Als hij er geen gevaar in zag zou Keegan het toch niet erg vinden als hij er overheen liep? Waarom waarschuwde hij hem voor iets dat in zijn eigen ogen veilig leek? Het gedeelte om rondom het kamp te blijven snapte de pup dan weer wel. Zo meteen raakte hij nog verdwaald als hij te ver uit de buurt ging en waarschijnlijk zat niemand er op te wachten hem ergens aan te treffen.

Peanut vroeg zich af waarom het wandelpad gevaarlijk was. Het zag er niet zo bijzonder uit. "Omdat jij nog zo klein bent vinden die monsters die daar lopen het nodig om je te ontvoeren. En dat wil je niet toch?" antwoordde Keegan streng en vlug schudde de pup dan ook zijn hoofd. Waarom zouden monsters hem dan meenemen? Dat was toch gemeen? Hij werd dan gewoon van zijn woonplaats weggerukt! Goed oppassen dus voor vreemde wezens. Keegan liep ondertussen door en vlug dribbelde Peanut er weer achteraan. Het was soms best moeilijk om de reu bij te benen met die korte pootjes van hemzelf. 'Stil,' fluisterde Keegan plots en abrupt stond Peanut stil en hield hij braaf zijn mond. Vragend keek hij de reu aan, waarom moest hij stil zijn? Hij hield niet zo van stil staan en zijn mond houden. Dat was saai. Al snel werd hem duidelijk waarom ze stil moesten doen. "Dat daar is een hert. Die zal je niet vaak zien, ze zijn heel schuw," legde Keegan hem uit. 'Waarom zijn ze schuw dan? Ze zijn zo groot!' vroeg Peanut nu zachtjes, al klonk dat laatste al iets harder. Hij wilde nog langer van het dier genieten en hij wilde het dus niet wegjagen door hard te praten. Misschien was het een goed idee om te kijken welke geur dit dier had? Hij stak zijn snuitje omhoog en snoof de geur op die van het dier afkomstig was. Het was niet moeilijk te vinden aangezien hij het dier zelf zag en het er nog stond. Tenminste, nog wel. 'Zijn ze moeilijk te vangen?' vroeg hij vervolgens weer, op fluistertoon.