We are assassins

Het was al vrij laat in de avond, de maan was al zichtbaar aan de hemel, evenals enkele sterren. Het was koud, erg koud. In de middag had het gesneeuwd en nog altijd lag er een laag van ongeveer dertig centimeter op de grond. De reu vroeg zich af hoeveel sneeuw er in de stad zou liggen, aangezien de bomen op dit dichtbeboste gebied erg veel opgevangen hadden. Keegan keek bedenkelijk het kamp in, hopend dat inmiddels iedereen aanwezig was. Ze hadden nog maar een klein groepje, dus dat was vast wel haalbaar als hij keek naar het aantal honden op de plek. De reu stond op, schraapte zijn keel en liet een luide blaf horen, zodat iedereen alert stond. Zijn bruine ogen keken kalmpjes voor zich uit, wachtend tot iedereen hem aankeek. "Iedereen kom zich hier verzamelen. Nu," zijn diepe, ruwe stem galmde over het kamp. Hij was bijzonder kalm en rustig, al was dit ook iets wat hij vaker gedaan had. De reu bleef staan, wachtend tot iedereen naar de plek toe kwam en ging zitten.

Ze was nog redelijk nieuw bij de roedel waar ze zich laatst bij aangesloten had, vandaar dat alle gezichten die ze op dit moment zag volledig nieuw voor haar waren. Alleen Keegan herkende ze wel, aangezien hij degene was die haar in eerste instantie had toegelaten in de groep. De andere leider, die Gizmo scheen te heten, had ze persoonlijk ook nog nooit gezien. Met haar ogen en oren scande ze de honden in haar directe omgeving. Naast het gezelschap van Keegan, bevond ze zich ook bij één of andere husky die ze niet kende. Verder was er nog een volledig zwarte Duitse herder en een jonge pup maakte het groepje compleet. Het viel haar op dat ze voornamelijk onder de reuen was, ze was de enige teef hier. Ze knikte even naar Keegan, niet zeker wetend of hij haar überhaupt wel zag, maar ze wilde gewoon in ieder geval laten zien dat ze er was.  

De teef kwam aangelopen. Eindelijk had ze een volle buik. Het duurde even voordat ze iets had kunnen vangen. Ze was niet de beste jager, vechten was eerder haar sterkste punt. Ze was eigenlijk gewoon te ongeduldig om te jagen en ze was de enige die voor zichzelf zorgde dus op andere kon ze nog niet echt rekenen. Ja ze had een groep, maar iedereen zorgde voor zijn eigen eten. Daarom ook had ze haar eten buiten het kamp gegeten, bang voor hongerige puppyoogjes die je niet zou kunnen weerstaan. Rue had dat eten nodig. Ze was afgevallen in de winter. Het liet op zich alleen maar haar al best slanke lijf goed zien, niet dat dat beter was voor haar gezondheid. Nog altijd moest ze eten, zoals een normale hond. Een harde blaf klonk en haar hoofd schoot een andere kant op. Het duurde niet lang of ze zag Keegan staan -was ook moeilijk om over hem heen te kijken-, hij stond gewoon middenin het kamp en iedereen gaf hem de aandacht. Was toch wel iets wat je moest kunnen of leren. Het hele groepje om aandacht vragen was nou eenmaal niet de makkelijkste taak. Er werd om aandacht gevraagd, dus Rue besloot maar braaf te luisteren en sloot zich aan bij de groep.