We got big guns

Ew. Keegan keek nu toch met een wat vieze blik naar een rottende rat. Waarom was hij hierheen gekomen? Hij had geen idee. Het was niet alsof hij dit gebied zo goed kende, dus hij wilde alles wel zien, maar dit was weer een flinke tegenvaller. De reu zuchtte en wilde net vertrekken, maar iets bruins trok zijn aandacht. Hij dacht de hond te kennen, zelfs vrij goed te kennen. Hij had haar vaker gezien en was haar zelfs gaan zien als een vriendin, maar na de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden had hij haar nooit meer gezien."Dat kan niet," mompelde hij zachtjes, hoofdschuddend. Toch vond hij dat het geen kwaad kon om toch een kijkje te gaan nemen. Rustig liep de reu richting de hond, kijkend naar haar. Wacht. Nee. Dit was onmogelijk. Hij liep gauw dichterbij en keek nu beter naar haar. "Hakuchi?" klonk er vragend. Wacht wat. Dit kon niet.

- Alleen Hakuchi.

Wacht, herkende Hakuchi hem nu niet? Ze leek wat angstig, waarom wist hij niet, en stapte naar achteren. Hij herinnerde hun laatste ontmoeting maar al te goed. Ze had hem bijna vermoord, maar gelukkig wist hij zat manieren om zichzelf lost te krijgen, dus was hij niet doodgegaan. Uiteindelijk begroette de teef hem toch. Hij keek kalmpjes naar de roodgekleurde kruising. "Hoe gaat het nu met je? Het is al eeuwig geleden.." klonk zijn ruwe, donkere stem toch wel vriendelijk en enigszins bezorgd toen hij haar ribben duidelijk zag. Ze was duidelijk ondervoed. "Ik wil wel wat te eten voor je vangen," bood hij vervolgens aan. Hoewel hij haar al maanden niet gezien had, gaf hij nog steeds om haar. Als een vriend natuurlijk.

Keegan keek kalmpjes naar Hakuchi, die vertelde dat het weleens beter gegaan was. Hij bleef lichtelijk op afstand, bijna denkend dat zijn gezelschap niet gewaardeerd was. Misschien was dat ook wel zo. Wie weet. "Wat is er aan de hand," het klonk niet eens als een vraag en was ook geen vraag. Hij wilde gewoon weten wat er aan de hand was en zij moest erop reageren. Anders kon ze ook net zo goed zeggen dat alles goed was. Toen ze een beetje fel naar hem reageerde, keek hij haar rustig, ietwat koud aan. "Wat jij wilt Hakuchi, al lijkt het erop dat je niet voor jezelf kan zorgen hoor," klonk zijn ruwe, donkere stem. Hij had nooit een blad voor zijn mond gehad en na die ontmoetingen tussen Hakuchi en Keegan kon ze dat wel weten. Want zag ze er goed uit? Nee. Zelf voor een zwerfhond zag ze er vreselijk uit. En dat wist ze waarschijnlijk zelf al te goed.

Een beetje koeltjes keek Keegan naar de teef. Hij wilde haar echt wel helpen en hij wilde echt wel vriendelijk zijn, maar als ze het niet waardeerde kon hij er ook niets aan doen. Toen Hakuchi vertelde dat het leven buiten de hekken anders voorgesteld was, keek hij kort naar de grond. Dat was zijn schuld. "Wilde je blijven vechten dan?" het klonk enigszins hard, maar dat boeide hem niets. Ze moest inzien dat het leven als straathond beter was dan als vechthond. Al kon hij daar natuurlijk zelf niet mee instemmen. Toen vertelde ze hoe lastig het was eten te vangen, als ze zichzelf moest weerhouden honden te vermoorden. Ah. Ze had die problemen nog. Great. "Daarom bood ik ook aan je te helpen. Ik kan mezelf vast wel beschermen en ik wil je dolgraag leren hoe je moet jagen hoor."

Hakuchi gaf toe. En het duurde niet eens lang. De reu knikte bij haar woorden. "Zolang jij niet besluit je tanden in m'n nek te zetten zal ik melden wanneer ik er ben," kwam op een serieuze toon uit. Hij keek naar de teef en knikte. "Dat is dan afgesproken. Voor nu zal ik even wat voor je vangen, want je lijkt nu net op een zak botten, en als je er weer beter uit ziet ga ik het je leren," bromde hij naar de teef, hoewel hij het niet gemeen bedoelde. "En dan gaan we ook een betere plek voor je zoeken voor een rat je bijt en je dood gaat door een infectie." Keegan was nooit zo subtiel..

Toen ze vroeg of ze het bos in moest keek Keegan haar bedenkelijk aan. "Daar dacht ik niet over na, dacht meer een steegje in het dorp of de haven, maar het bos kan ook prima. Daar vind je alleen geen afval dus moet je gelijk beginnen te jagen," klonk het simpele antwoord van de zware reu. Hij keek over zijn schouder naar de teef, wachtend op haar antwoord, al keek hij algauw weer voor zich. Je moest goed oppassen hier, want voor je het wist stond je ergens in. "kijk uit voor glas of andere scherpe dingen," waarschuwde de reu haar op een kalme toon, terwijl hij op een vrij snel tempo probeerde de vuilnisbelt af te komen.

De reu keek nog een enkele keer over zijn schouder, waarna hij richting de uitgang liep, zoekend naar een snelle weg richting de stad. Ze zou eerst het 'stelen' leren, daarna het jagen pas. Jagen was lastiger dan stelen en de teef moest nog altijd aan haar eten komen. En hij had goed onthouden dat ze gezegd had moeite te hebben onder de honden te zijn door agressie, dus naar de pack bracht hij haar sowieso nog niet. Hoewel ze niet zo veel training als hem gehad had, een agressieve hond kon flink wat uithalen. En op een nachtelijke aanval van Hakuchi zat hij ook niet te wachten. Op een kalm drafje liep de reu door het hoge gras wat buiten de vuilnisbelt te vinden was. Opnieuw keek hij achter zich. "Zeg maar welk tempo je het fijnste vindt," sprak hij koeltjes, waarna hij weer voor zich uit keek. De teef was waarschijnlijk niet in een goede conditie door haar staat, dus erg snel zou hij niet gaan.

Keegan hoorde de ademhaling van de teef versnellen, maar ze zei dat alles prima ging dus hij besloot daar maar naar te luisteren. Algauw kwamen ze aan bij de eerste paar autowegen. Keegan keek een enkele keer achter zich, naar Hakuchi, waarna hij wachtte tot op het juiste moment om over te steken. Hij liep met een snelle draf naar de overkant en draaide zich om naar Hakuchi. Auto's reden vlak langs de teef, maar haar blik was enkel gevestigd op de reu. Dit zag er niet goed uit. Was ze in een van der agressie aanvallen of zo? Keegan keek haar strak en oplettend aan, wachtend tot ze naar de overkant kwam. "Alles goed met je?" vroeg hij haar, al wist hij ergens dat het niet goed ging. Nee. Ze zou weer in zijn hals hangen als hij iets fout deed of er iets gebeurde wat haar liet schrikken, zoals een hard geluid. Hij spande zichtbaar al zijn spieren en wachtte op wat er ging gebeuren.