Thief in disguise

Met der staart hoog in de lucht en een brede grijns op haar bek liep de bruinachtige stafford weg van een kinderwagen, waar één seconde niet op was gelet. De jonge teef had een tas uit de kinderwagen weten te pakken zonder dat de moeder van de baby het ook maar door had en nu liep de jonge teef met een voldane houding over straat. De witte plastic tas hing in haar bek en je zag duidelijk dat er vrij veel voedselwaren in zaten. Dat had ze weer eens goed gedaan zeg. De jonge teef keek even achter zich, om de vrouw verward om zich heen te zien kijken. Maar plotseling ging het mis. De vrouw zag haar en begon te schreeuwen. "Die hond, het heeft mijn tas!" schreeuwde ze en verschillende mensen keken achterom. Hey, dit was dus even niet de bedoeling. De jonge teef keek geïrriteerd naar alle mensen, die deden alsof ze dom was en haar naar hun toe probeerde te lokken. Ja man, alsof zij niet snapte dat hun haar tas wilden stelen. Ze rolde met haar ogen en draaide zich om, om gauw verder te lopen naar haar nest. Natuurlijk luisterde ze wel goed of er niemand achter haar aan kwam, wat natuurlijk ook gebeurde. De teef ging daarom ook gewoon wat harder rennen, soms achter zich kijkend. De mensen begonnen achter haar aan te rennen, dus gauw rende Viper een smaller straatje in. Ze keek om zich heen, het leek wel een heel doolhof hier. Ze rende dus gauw een ander straatje in om bij een reusachtig park uit te komen. Ze keek even achter zich, met nog altijd de witte tas in haar bek, en ging onder een van alle bankjes zitten om te kijken wat er in de tas zat. Toen ze zag wat erin zat keek ze even om zich heen, om vervolgens de verpakking met vlees erin te openen en het rauwe vlees begon te eten. Wat had zij weer veel geluk.

- Google first!

Natuurlijk had Viper wel door dat er iemand haar kant op kwam gelopen en natuurlijk had ze ook wel door dat diegene vrij groot was en misschien eng kon zijn, maar sinds Viper het angstgevoel amper tot niet kende was ze eerder nieuwsgierig dan bang. Ze had ook de moeite niet genomen om op te kijken, ze had de reu enkel in haar ooghoek gezien. Rustig at ze verder. Het vlees smaakte heerlijk, ze proefde gewoon dat het vers uit de slagerij kwam. Jammer voor het mensenwezen die dit gekocht had, die had nu geen lekker avondmaal. Eigenlijk vond Viper het wel amuserend hoe zij ervoor gezorgd had dat het mens waarschijnlijk geen avondeten had nu, want zij wist maar al te goed hoe mensen erop rekenen dat alles goed gaat. Ze kochten wat, ze gingen naar huis en kookten hun avondmaal. Wat kon er nou fout gaan? Blijkbaar nog best veel dus.
Toen de reu naast haar stond en tegen haar begon te spreken keek ze toch op. Een nieuwsgierige blik lag in haar ogen, al legde ze voor de zekerheid toch een poot over de tas met vlees. Haar roosvormige oren stonden benieuwd naar voren. De reu leek enigszins op haar, hij was immers bijna hetzelfde ras, maar was dan wit met leuke, zwarte stipjes. Waarschijnlijk was hij wel een stuk groter dan haar, maar dat was logisch gezien hij een reu was. Wel was duidelijk dat het een huishond was. Niet omdat hij dik was, maar hij zag er gewoon beter uit dan de gemiddelde zwerfhond. Gezonder en zo. Toen de reu kalmpjes begon te spreken rees haar wenkbrauw wat omhoog. Wat? Waarom zou ze dit niet willen eten dan, het was heerlijk. "Jij ook een hele goede middag," klonk haar vrouwelijke stem, zonder een echt duidelijke emotie. "Is er een goede reden waarom ik dit niet zou willen eten, meneer?" vroeg ze met een gespeeld onschuldige glimlach op haar lippen. Maar zoals iedere zwerfhond zette ze zichzelf voor anderen, dus ze legde nu ook haar andere poot op de tas. Gewoon voor de zekerheid. Misschien was hij wel een zwerfhond en besloot hij haar eten te stelen. En natuurlijk was dat niet de bedoeling.