A day off

 
Bij het baasje was er duidelijk verschil tussen doordeweeks of het weekend. Alhoewel, er was maar één dag wat echt wat bijzonders was, in vergelijking met de andere dagen. Dit betekende dan ook dat het zondag was. De dag dat de baasjes altijd weg gingen, met of zonder hun. Al hoopte Nikki natuurlijk dat ze mee mocht. De dag begon zoals elke andere dag, het baasje werkte eerst zijn werk af in de stallen, maar de extra dingen werden uitgesteld voor de volgende dag. Middags werd er naar het eten begon het pas echt. Nikki kon het al merken op de manier waarop haar baas reageerde. Hij rook anders dan normaal, kleedde zich anders. Hij voerde duidelijk wat in z’n schuld. Voor haar was enkel nog de vraag wat. Verwachtingsvol had ze haar baas aangekeken, die haar een aai over haar kop gaf. “Ja, ja. Spring maar alvast in de achterbak..” Nieuwsgierig spitste ze haar oren, hoorde ze het nou goed? Betekende het… dat ze mee mochten? De boer begon te lachen, waarop ze concludeerde dat het dus echt waar was. Haar staart begon al enthousiast te kwispelen waarnaar ze al bij de deur stond te trappelen om naar buiten te mogen. De deur werd al zuchtend open gedaan door het vrouwelijke baasje, die soms niet helemaal tegen haar drukte kon.

De hele rit had ze uit het raam gestaart, kijkend naar het landschap die in een hoger snelheid voorbij flitste. Het achterraampje werd een klein stukje opengedraaid, waar Nikkie een vreemde geur begon te ruiken. Echt lekker rook het in ieder geval niet, hoewel ze het wel herkende. Ze gingen naar het water toe.. Dat bekende dus ook de glibberige vissen. Het voertuig verminderde snelheid, tot het uiteindelijk stil stond. De baasjes stapten uit de auto, waarna zowel automatisch de achterklep werd geopend. Nikki kon precies aftellen hoelang het duurde.. 3 – 2 – 1.. Ja hoor, precies op tijd! Ze wist dat het baasje het commando ging geven dat ze eruit mochten, maar zo lang kon ze niet wachten. De klep was nog maar net geopend of ze sprong er al uit. Even keek ze om zich heen, haar aandacht werd getrokken naar de stijgers, waar de boten aan vast waren geknoopt. Ze bedacht zich dan verder ook niet en rende op het gene af waar haar aandacht naar toe werd getrokken. Het enige wat ze nog achter zich hoorde waren de woorden van het vrouwelijke baasje. “Niet alweer!”

> open

En opnieuw had Viper een uitdaging gevonden. Ze was al heel de dag op zoek naar een uitdaging die ze nog nooit gedaan had en damn, wat had ze al veel uitgevoerd zeg. Maar dit nog nooit. Voor de laatste keer likte de bruine stafford zich schoon, waarna ze haar nieuwsgierigste, vrolijkste gezicht opzette en haar staart vriendelijk heen en weer liet bewegen. Ze straalde rust, vriendelijk en nieuwsgierigheid uit, eigenschappen die de meeste mensen het fijnste vonden. Met een rustige pas wandelde ze richting de vrouw en haar kinderwagen. Het leek erop dat ze wachtten op de veerpont, maar ze kon het ook mis hebben hoor. Toen ze langzaam dichterbij kwam, begon ze zich wat bescheidener te gedragen. Een onderdanige houding. Maar toen ging het fout. De vrouw stond op en begon verschrikkelijk hard te schreeuwen. Geschrokken zette Viper een stap terug, want het leek erop dat de vrouw haar wilde gaan slaan. "Pitbull, agressieve pitbull! Help ons toch!" schreeuwde ze uit. Wacht wat. Agressieve? Ze vertoonde niet eens één teken van agressie. Wat had die vrouw toch. Enkele omstanders keken naar de hond, die rustig terug keek. Ze had toch echt niets gedaan hoor. Ze rolde met haar ogen, draaide zich om en draafde weg van de hysterische vrouw.
Toen ze een tijdje later toch wat simpels te eten gestolen had, stuitte ze op nog een probleem. Ze had zo een blikje tonijn gestolen, maar hij zat nog dicht dus met alle kracht die ze in haar kaken had probeerde ze er gaten in te boren. Olie gleed langs haar neus en bek en besmeurde haar witte borst, al vielen er algauw ook stukjes tonijn uit. Ze nam een van de stukjes in haar ben en begon wild te kauwen. Het duurde niet lang voor de ze deksel eraf gescheurd had en nu heerlijk een potje tonijn aan het leeg smikkelen was. Er zat veel in zo'n potje, dus het hongergevoel verdween langzaam. Ze keek even in het blikje en zag dat er nog het nog half vol zat, dus vol goede hoop begon ze verder te eten. Er mocht hier echt even niemand komen om haar te storen. Dit was de maaltijd van de maand man, echt niet dat ze dat zou gaan delen met anderen.
Haar droom was echter verpest toen de geur van een onbekende hond haar neus binnen drong. Ze magere, gespierde stafford keek op, met een wat ongeïnteresseerde blik in haar bruine ogen. De geur behoorde toe aan een huishond, dat was al lang duidelijk. Misschien ging deze dan niet bedelen om haar voedsel en kwam deze haar enkel gezelschap houden. Dat mocht natuurlijk wel hoor. Toen een zwarte teef het blikveld van de stafford binnenliep, keek Viper haar strak aan. Haar houding was niet vijandig, het neeg zelfs naar de open kant, maar haar blik liet duidelijk zien dat het haar voedsel was. Ze nam nog een hap van haar beoliede tonijn, nog altijd kijkend naar de teef. Ze mocht echt wel hier heen komen hoor. Viper beet niet. Nou ja, meestal niet.

 
Vele verschillende mensen waren bij de haven te vinden. Het werd Nikki wel duidelijk dat haar baasjes niet de enige waren die wel van tochtje op het dobberende gevaarte op het water hielden. Vaag had ze in de auto onderweg, iets gehoord van de tijd die ze moesten halen om op tijd te komen voor de vaarttocht. Pech voor hun, want Nikki was niet van plan om op tijd te komen. Sterker nog, ze was niet eens bewust van de tijd. Het enige wat telde was, dat ze niet op de boot hoefde. Ze wist namelijk nog exact hoe het de vorige keer was gegaan en dat was niet bepaald prettig geweest. Nee, voor haar geen boottochten meer had ze besloten. Pech, voor haar lieftallige baasjes. Om haar heen liepen de mensen, richting de stijgers toe, of juist van de steigers vandaan om bijvoorbeeld naar het plaatselijke café wat te gaan drinken. De omgeving om haar heen was wat chaotisch door de vele mensen, waardoor Nikki even verward werd. Ze was dan wel enthousiast de auto uit gesprongen, maar waar ze werkelijk naar toe ging wist ze niet. Haar ogen gingen even achterom, misschien was haar baasje haar wel komen halen. Dit was echter niet het geval, er was nog geen spoor te herkennen van hun.

Eén ding was haar opgevallen. In plaats van alleen maar mensen, was er ook een hond in haar omgeving. Daarbij kwam er ook een overheerlijke geur van vis haar tegemoet. De hond, een teefje van ongeveer twee jaar had duidelijk wat lekkers te eten. Met haar oren naar voren gericht, haar staart rustig naar beneden hangend, keek ze de hond voor een moment aan. De vreemde hond liet haar met een blik al weten dat het niet het voedsel was wat ze ging delen. Nikki twijfelde even, waarom zou ze het eten van een andere hond afpakken? Zo gulzig was ze nou ook weer niet. Benieuwd wie de vreemdeling was liep ze er op een rustige draaf pas heen. “Hey,” begroette ze de hond vrolijk. Ze zakte door haar achterpoten, wierp een belangstellende blik op het blikje tonijn. “Smaakt het?”

Viper hield de huishond goed in de gaten, al betwijfelde ze of de teef haar eten zou stelen. Viper besloot nog een hap te nemen van haar eten, waarna ze weer naar de huishond keek. Ze was dichterbij gekomen en begon zelfs tegen haar te spreken. Spannend hoor. Viper keek weer even haar haar tonijn, een hap nemend en luisterend naar de vraag van de teef. "Hoi," zei Viper op een vrij vriendelijke toon. "Het smaakt prima, bedankt voor het vragen," sprak ze vervolgens met een knik. Het blikje tonijn was bijna leeg en haar borst zat vol olie, dus liep ze richting het water en bewoog ze met haar poot wat in het water, zodat het op haar zou spetteren. Toen haar borst nat was begon ze deze te likken. Ze had niet meer echt veel honger en een heel blik tonijn was niet het lekkerste. Je moest tonijn in kleine porties eten. "Je mag het wel proberen, ik zit vol," zei Viper daarom ook maar. En als deze teef het niet wilde, at een andere zwerfhond het wel.