Scary moments

 
Ze was nu op een wel hele vreemde plek beland. Nog nooit, maar dan ook nog nooit had ze iets gezien als dit. Dat was ook niet zo heel gek, want zo lang duurde haar leven dan ook nog niet. Om haar heen stonden allemaal vreemde machines. Ze waren gelukkig wel uit, tot haar opluchting. Ze was wel wat gewend, natuurlijk, als boerderij hond had je te maken met machines, van groot tot klein. Nikki bleef er altijd bij uit de buurt, ze wou niks met die rare dingen te maken hebben. Toch was ze dan hier beland. Een lekkere geur had haar hier heen getrokken, maar ruiken deed ze het niet meer. Wat was dit toch?

Langzaam liep ze tussen de attracties, haar staart dicht tegen haar achterwerk gedrukt terwijl ze met haar ogen onrustig rond tuurde. Ze vertrouwde het hier voor geen ene meter. De attracties zorgden voor vele schaduwen, in combinatie met de kilheid die de omgeving met zich mee bracht voelde het allemaal wat eng aan. Alsof ze in een slechte horror film speelde die haar baasjes altijd keken op het beeldbuis. Opeens hoorde ze een hoog piepend geluid, als schrik reactie draaide ze direct haar kop om in de richting van het geluid. Het was een stoeltje van de draaimolen dat ineens bewoog. Een rilling gleed over haar ruggengraat. Ze wou zo snel mogelijk naar huis, had ze maar nooit het erf verlaten! Nikki kromp in elkaar, piepte zachtjes. “Is daar iemand?” murmelde ze zacht, onzeker.

> open

 
Een avonturier had er altijd al in haar gescholen. Ze was nieuwsgierig, hield er van de uitdagingen die de nieuwe plekken haar gaven. Maar haar vertrouwde omgeving had ook iets bijzonders. Daar wist ze tenminste precies wat ze kon verwachten, niks was daar immers weer nieuw. Hoewel, zo nu en dan kwamen er andere mensen op het erf wat haar toebehoorde. Van indringers was ze niet echt gediend. Het realiseerde Nikki niet, dat ze zelf op dit moment een indringer kon zijn van iemand anders. Voor haar gevoel was dit een open terrein, een terrein waar eigenlijk niemand wou komen. Tenminste niet op vrijwillige basis..

Geschrokken had ze haar ogen dichtgeknepen. Haar spieren waren gespannen, eigenlijk was ze van plan om weg te vluchten, maar van de schrik kon ze niet in beweging komen. Ze stond aan de grond genageld, ook al probeerde ze zich zo klein mogelijk te maken. Het piepende, krakende, angstaanjagende geluid verzwakte tot het op ten deur weinig of niet meer te horen was. Voorzichtig opende ze haar ogen, waarbij haar rechteroor omhoog kwam te staan. “Hallo?” Dit keer was haar vraag wat duidelijker. Haar blik was nog steeds gericht naar de plek waar het geluid vandaan kwam, maar nog niks werd er zichtbaar. Ze twijfelde ontzettend, was daar echt wel iemand? Of was er iets aanwezig wat haar te boven ging? Zoals een geest misschien, of een spook. Zachtjes probeerde ze een geur te herkennen. Dit lukt niet, er waren verbazingwekkend verschillende geuren aanwezig. Haar instinct vertelde haar dat ze zo snel mogelijk weg moest wezen. De plek waar ze zich nu bevond voelde alles behalve prettig aan. Maar haar nieuwsgierigheid won, het oude hangende stoeltje kwam niet zo maar in beweging. Nee, Nikki ging uitzoeken wat het wel moest zijn. Voorzichtig liep ze zelfs op de attractie af. “Ik weet dat hier iemand is..” waren haar mysterieuze woorden. Wist zij veel dat er echt werkelijk iemand aanwezig was, ze gokte immers maar wat.

 
Hoewel ze erg nieuwsgierig was, twijfelde ze ontzettend. Misschien had ze toch beter door kunnen lopen en het er maar bij laten. Tot nu toe had ze nog geen aanwijzing gevonden dat het een andere hond of dier kon zijn. Zou het dan toch een spook zijn?! Nerveus keek Nikki om zich heen. Ze had van die horror verhalen gehoord waardoor ze nu wel erg achterdochtig was. Bysides, de enge verhalen die ze had gehoord, waren toch maar stories? Ze slikte de angst weg en besloot nog wat verder te lopen.. Op dat moment sprong er ineens een gedaante voor haar neus. “Boe!” Nikki schok zo erg dat ze een gilletje slaakte en paar stappen naar achteren nam. Haar ogen had ze uit schikreactie gesloten. “Ga weg spook!” Piepte ze angstig.

 
Voorzichtig had ze haar ogen weer geopend. Tot haar opluchting was het niet een geest of spook geweest wat het hangende stoeltje had laten bewegen. In tegenstelling, het was een mede hond. Hoewel, de opvallende kijkers waren wel erg verdacht, misschien zelfs wel bijna eng. Ze had nog nooit een hond gezien met zulke felle ogen. Alsof de hond haar gedachten kon raden biechtte hij op dat hij geen spook was. Hij zei dat hij ‘nog lang’ geen spook was, waarop ze weer dacht dat dit een spring levende hond moest zijn. Een angst die ze net nog had gehad was verdwenen, daar had de vertrouwde stem van de vreemde reu voor gezorgd. “Wat moet een hond zoals jij hier?” Nikki’s keek hem even onbegrijpend aan. Ze wist niet precies wat de reu bedoelde. “Hoe bedoel je een hond als mij?”

 
“Je hebt een ba..huishond. “ direct begreep Nikki waar over hij het ook al weer had. Het feit dat zij echt een ‘thuis’ had. Ze voelde zich echter wel wat beledigd. Huishond was niet helemaal het juiste woord vond ze. Dan moest ze eerder denken aan die fancy showhondjes in rijtjeshuizen of flats. Nee zij was een echte boerderij hond! “Correctie, boerderijhond.” Aangezien hij duidelijk geen baasje had –anders had hij het immers niet gevraagd- maakte hem dus een zwerver. Een hond die eigenlijk helemaal geen baas had. Nikki wist niet of ze dat nou zielig of dapper van hem vond. Ze had ook dan geen enkel idee hoe het zou moeten zijn als een zwerver. Prettig klonk het in ieder geval niet, maar zijzelf was dan ook erg gehecht aan haar baasjes. Soms kon ze hun niet weerstaan maar altijd maakten haar baasjes hun regels wel weer goed met een prima bordje voer. Dat was voor Nikki genoeg. “En aangezien ik geen mens in de buurt zie, lijk je me erg verdwaald.” Merkte de reu vervolgens op. Tja, verdwaald dat kon hij wel zeggen. Ze had geen enkel idee waar ze nu eigenlijk was. Om stoer over te komen ging ze natuurlijk niet toegeven dat ze de weg kwijt was. Dan zag de vreemde hond haar ook nog als een ‘zwakke’. Had ze dat eigenlijk niet laten weten toen ze van hem schrok? “Waarom liet je me eigenlijk schrikken?”