Watskebizzy bizzle

Zijn taken voor vandaag zaten er weer op. Z'n plichten waren vervult en dat betekende altijd dat hij, nadat hij z'n welverdiende maaltijd verorberd had, z'n gang mocht gaan. Natuurlijk bleef hij trouw aan zijn mensen, maar er schuilde een kleine avonturier in hem. Hij ging zogezegd, graag op onderzoek uit. Hij kroop om de omheining heen, wat het einde van het erf van zijn baasje betekende. Vluchtig wierp hij nog een blik naar achteren, maar er was niemand die hem leek te missen. Mooi, want hij was ook van plan om zeker wat uurtjes buiten het erf rond te hangen. Hij liep langs de velden die overdag vol stonden met koeien, schapen, geiten en noem het maar op, maar nu leeg waren. Toch leek er ergens in de verte leven te zijn. Al snel kon hij opmaken dat het om een soortgenoot ging.. Nog geen paar minuten buiten de hekken en nu al spanning in de brouwerij.

Op een afstand liep ze langs de hekken die de weiden van het vee markeerden. De boerderijen boden altijd een heerlijk aanbod van gevangen dieren voor wilde honden, al was het wel behoorlijk moeilijk voor hen om een hele koe te vloeren. Haar doelwit was toch meestal wel het kippenhok. De beesten waren gemakkelijk te pakken te krijgen en vormden ook nog eens een hele lekkere maaltijd. De velden waren op dit moment leeg, s'avonds werden ze door de boeren leeggehaald, maar waar het vee heen werd gebracht, wist Rey niet. Ze scande de omgeving, gelukkig was samen met het vee, ook de populatie mensen uit het zicht verdwenen. Ze mochten nog wel eens iets uithalen wanneer één van hun dierbare kippen werd gestolen. Ze snuffelde wat in het rond en concludeerde vervolgens dat ze hier niet alleen was. Ze volgde het geurspoor naar een reu van haar leeftijd, maar een zwerfhond was het niet. Ze trok even nieuwsgierig met haar oren. "Jij bent het hulpje van de mensen hier, neem ik aan?" sprak ze rustig. Eigenlijk was het zeker geen verkeerd bestaan. Je had gigantisch veel land, werd voorzien in alle gemakken. Misschien zelfs wel beter dan een zwerversbestaan. 

Het was een gitzwarte teef die een stuk verderop liep en die uiteindelijk hem zou kruizen. Ergens had kreeg hij het vermoeden dat deze hond geen typetje was dat onder het gezag van mensen leefde. Voordat hij er erg in had stond de hondin voor hem. Ze was ietwat groter dan dat hij was, dus moest hij omhoog kijken om oogcontact te kunnen maken. "Jij bent het hulpje van de mensen hier, neem ik aan?" vroeg ze hem. Hulpje, klonk dat niet heel neerbuigend? Natuurlijk hielp hij zijn mensen, maar hij wist zeker dat hij iets van betekenis was voor hun. Maarja, hoe je het ook wend of keert, uiteindelijk kwam het er toch op neer dat hij inderdaad een hulpje was. ”Zo zou je het wel kunnen zeggen ja,” antwoordde hij. De band om zijn nek maakte het wel duidelijk dat hij geen zwerfhond was, maar eentje met een thuis. ”En hoe zit het met jou?” vroeg Floki.

Ergens was het wel amuserend dat ze er zo verschillend uitzagen, al waren ze allebei honden. Ze waren in alle soorten en maten, de een was trouw aan zichzelf, de ander aan zijn roedel en de ander aan een mens. Maar oordelen had Rey niet, elke hond had wel een reden voor iets en die kon zij lang niet altijd weten. Nee, ze had niks tegen huishonden, al zag ze het leven zelf niet zo zitten. Als je zo opgegroeid was, kon je je waarschijnlijk ook niets anders voorstellen. Deze reu droeg een halsband, gepaard met een belletje dat zijn positie met gemak weggaf. Een herdershond wellicht? In ieder geval had de reu vast enig nut voor de boeren. In dit scenarion hadden zij en de vreemde reu dan tegenstrijdige doelen: zij wilde een kip, en hij wilde zijn vee veiligstellen. De reu bevestigde haar vermoedens met zijn woorden, en ze knikte rustig terwijl ze om zich heen keek. Vervolgens werd de vraag naar haar gekeerd. "Ik zit in een roedel die zich in het bos huist," vertelde ze. "In tegenstelling tot jou, neem ik orders aan van een andere hond in plaats van een mens." Eigenlijk waren ze misschien toch niet zo heel verschillend.

De teef vertelde hem dat ze deel uitmaakte van een roedel die in de bossen leefde. In plaats van te gehoorzamen aan de mens, gehoorzaamde zij aan haar meerdere. In principe leken hun levens wat dat betreft wel op elkaar, alleen moest zij voor haar eigen eten zorgen en kreeg hij het voorgeschoteld. Alles had wel zo zijn voor en nadelen. Toch koos hij er persoonlijk toch voor om het ‘luie’ leventje te leiden van een huishond. Niet dat het perse lui was, maar hij had wel het idee dat honden zoals deze teef dat vaak zo zagen. ”En bevalt het buitenleven?” Hij had namelijk werkelijk geen idee. Van oorsprong was hij namelijk al een ‘huishond’ geweest en dat was hij altijd gebleven. In principe wist hij gewoon niet beter dan dat er mensen waren die voor hem zorgden. Mochten die wegvallen zou hij ook niet weten of hij het wel zou redden. Natuurlijk kende hij het principe jagen, maar twijfelde of hij daar wel vaardig genoeg in was. Eten was toch wel een prioriteit.

Ergens vroeg ze zich af hoe haar leven zou zijn als haar eigenaren haar gehouden hadden. Of als ze gewoon als pup weg was gegeven aan een mensenfamilie. Zou ze anders zijn? Waarschijnlijk wel. In ieder geval was ze geen lid geworden van die roedel en hoefde ze haar eigen boontjes minder te doppen. Iets klonk wel verleidelijk aan het zijn van een huishond: je kreeg je eten voorgeschoteld en er werd - als je geluk had - goed voor je gezorgd. Daarnaast kon het wel een gigantische beperking zijn voor je vrijheid. Deze reu had dan geluk dat hij op een boerderij leefde, vele honden zaten vast in één van die huizen waar de mensen leefden. Totaal afhankelijk van hun bazen, die hun etenstijden controleerden, hun slaapritmen en wanneer ze naar buiten mochten. Dat leek haar dan weer stukken minder. De reu vroeg of het leven beviel, waarop ze loom knikte. "Het heeft z'n ups en downs," antwoordde ze. Ze voelde haar maag knorren, wat haar herinnerde aan haar plan. "Stukken lastiger om aan eten te komen," ging ze verder, met haar ogen gefixeerd op het kippenhok.