Resilience

Keegan hield van water, hoewel hij het nooit iemand vertelde. Hij zwom vaak zat voor zijn plezier, maar hey. Dat was raar. Zo'n coole hond als hem die in z'n vrije tijd zwom? Noway dat hij dat ging vertellen. Rustig zwom hij richting de waterval, om daar een van de grotten in te wandelen en zichzelf uit te schudden. Toen hij weer recht voor zich keek zag hij echter een bekende teef liggen. Hij keek haar kort aan. Dit was dus niet de bedoeling geweest. Vooral niet als packleden hem zo zagen. Zo blij omdat hij weer gezwommen had. Dus hij keek gauw weer zoals altijd, kalmpjes neigend naar de koelere kant. "Goedemiddag Indi," begroette hij haar op een vriendelijke toon, waarna hij ging zitten. Indi was even groot als hem en eigenlijk kon Keegan het nooit zo goed hebben als teven zo groot of groter waren dan hem, maar ach. Ze was niet de eerste en zal zeker ook niet de laatste zijn. "Hoe gaat het?" besloot de zwarte reu haar rustig te vragen, met de gebruikelijke lage, ruwe toon in zijn stem.

De teef begroette hem terug en vertelde dat alles okay ging. Daarna vroeg ze hoe het met hem ging. Hij keek een kort moment naar de muren van deze grot. "Alles prima," klonk zijn diepe, ruwe stem, welke een keertje echode in de grot. Toen de teef ineens dichterbij kwam en zijn kaak begon te likken verstijfde hij wat. Wat moest dit voorstellen? Waarom deed ze dit? Een beetje nerveus keek Keegan naar de grond, niet goed wetend wat hij hiervan moest denken. Toen ze ook nog eens begon te praten over het zwemmen, werd het al helemaal awkward voor hem. "Eh, ja. Ik hou wel van zwemmen af en toe," sprak hij, kijkend naar de teef. Hij ging voorzichtig zitten en keek haar aan. "Jij ook zie ik zo?" vroeg hij toen maar, niet goed wetend wat te zeggen. Help.

Nog altijd keek de reu wat ongemakkelijk naar Indi, welke nog enkele keren zijn kak likte voordat ze op haar flank ging liggen. Ze vertelde dat het blijkbaar aan het ras lag, dat ze van zwemmen hield. Keegan knikte even en ging toen zitten - als hij niet al zat, om vervolgens zijn borst droog te likken. Op zijn witte borst zag nog een flink litteken te zien, aangebracht door een hond in de pit. Hoewel het al drie maanden geleden was dat de wond was aangebracht voelde hij het soms nog een beetje. Het bloedde dan niet constant zoals eerst, maar pijn kon het soms wel doen. Die pijn negeerde hij meestal, zoals hij geleerd had. Je zag hem dan ook nooit zijn gezicht vertrekken omdat hij pijn had. De reu ging liggen en keek weer naar Indi. "Hoe gaat het met jagen en vechten?" vroeg hij de zwarte teef op een kalme toon, kijkend naar de muren van de grot.