Ugly betty ll Quinn

Met beide haar baasjes liep ze richting het park, ondertussen wild aan de lange lijn trekkend. Ze had van haar baasjes een roze halsband om gekregen waar ze persoonlijk de pesthekel aan had. Kom op zeg, je had zoveel kleuren om uit te kiezen zoals rood en zwart, en ze hadden precies voor de lelijkste kleur die er bestaat gekozen. Roze. Maar ach, wie was zij om ze tegen te houden? Het was immers niet zo dat zij ze kon vertellen hoe lelijk ze de spullen vond die ze aan haar gaven. Bijna alles wat ze van hun had gekregen was roze, vast omdat ze een meisje was of zo, maar ook meisjes hadden recht op een andere kleur dan roze! Toen ze voelde hoe de man die haar aan de lijn had stopte met lopen en voorover boog, begon ze wild te blaffen. Een van de mooiste momenten uit haar leven ging zo komen, ze ging losgelaten worden in het park! Na een klik te hebben gehoord sprintte ze weg van de man en vrouw die ze haar 'baasjes' noemde. Niet veel later zag ze hoe er een groene tennisbal met een vaart over haar heen vloog. De bal was niet van haar, maar alsnog begon ze er vrolijk blaffend achterna te rennen. Tsja, wie kon er dé groene tennisbal nou weerstaan? 

Zonder erbij na te denken was ze achter de groene tennisbal aangesneld. Zo hard als ze kon probeerde ze erachteraan te rennen, iets wat er natuurlijk niet uit zag. Ze probeerde zelfs zo hard achter de bal aan te rennen dat ze bijna over haar kleine kortte pootjes heen struikelde. Oeps. Ineens zag ze hoe er een andere -veel grotere- hond voor haar een sierlijke sprong maakte en met gemak de bal uit de lucht griste. Verward verminderde ze haar vaart om uiteindelijk voor de hond tot stilstand te komen, al betwijfelde ze wel of het überhaupt een hond was. Zo. Veel. Haar. 'Better luck next time kid' De manier waarop de hond dat richting haar had geblaft was spottend, iets wat Quinn dus echt niet leuk vond. "Je bent wel heel hoogmoedig zeg," antwoorden ze dan ook om de langharige hond aan te kijken. 

De grote hond met het lange haar was zo'n typische kakkershond. Ze dacht dat ze hoger dan de rest op de wereld stond en dat zij het aller belangrijkste was. Precies die twee elementen kon Quinn dus echt niet van een ander hebben. Ze mocht dan klein zijn tegenover de andere hond, maar dat betekende niet dat de hond hoger in rang stond dan zij. 'Ik heb het recht toe' sprak de grote hond hooghartig tegen haar. Kort rolde Quinn met haar ogen toen de hond dat zei, niet veel later een harige staart in der gezicht voelend. Bah. Zo goor. "Dat recht heb je helemaal niet Fikkie," sprak ze brutaal, expres de nadruk leggend op de naam 'Fikkie.' Voor zo'n klein ding tegenover een reus van een hond had ze best wel een grote mond. Tsja... Zo was ze nou eenmaal.

Nadat ze de hond Fikkie had genoemd veranderde deze ineens naar de grote boze hond. Dreigend kwam de hond op haar afgelopen waardoor ze zich toch wel een beetje geïntimideerd voelde. Toen de hond uiteindelijk na een paar forse stappen bijna voor haar stond, zette ze toch wel geschrokken een paar stapjes achteruit. 'Zozo het mormel heeft wel een bekje zeg' blafte de hond naar haar. Net toen ze haar bek wilde opentrekken om daarop een weerwoord te geven zag ze hoe de tennisbal enkele millimeters langs haar gezicht vloog. Oh god, dat had weinig gescheeld. Om zelf niet als de zwakste over te komen rechtte ze haar rug om haar bost vooruit te steken. Zo, dat zal de grote boze hond wel leren. 'Wat is je naam kleine?' "Als u nou begint met het vertellen van uw prachtige naam, dan zal ik die van mij heel misschien ook vertellen," sprak ze met een vleugje sarcasme in haar stem.

De grote boze hond had om haar naam gevraagd, maar zo snel ging dat niet. Zij moest maar eerst haar naam vertellen, pas dan zou zij het ook doen. 'Afgesproken' sprak de hond waarna ze op de grond ging zitten. De hond tegenover haar was waarschijnlijk zelfs nog groter in de hoogte als ze ging liggen... 'Miss fleur de Blue' stelde de hond zich voor. Dat was een hele... aparte naam. Konden die kakkers haar niet gewoon een makkelijkere naam geven met drie letters erin? "Miss Fleur de Blue..." herhaalde ze de naam zachtjes. De stemming van miss Fleur de Blue te veranderen aangezien ze een knipoog gaf. Oké dat kwam onverwachts... 'Nou vertel me nou jouw naam eens' Even keek Quin haar aan om ook maar op de grond te gaan zitten. "Mijn naam is Quinn. Aangenaam." Haar naam was zo kort en standaard in vergeleken met die van miss Fleur de Blue. 'Oh en zeg maar gerust Blue hoor' Kijk dat leek er meer op! Blue had vier letters en was niet zo moeilijk te onthouden. "Zal ik doen, maar hoe komt u dan aan die aparte naam?" vroeg ze ergens toch wel een tikkeltje nieuwsgierig. Het rare accent van de hond was haar namelijk al opgevallen en ze wist zeker dat de hond niet in deze buurt was opgegroeid.

Nieuwsgierig had ze aan Blue gevraagd waar haar lange en aparte naam vandaan kwam. Ze had namelijk aan het accent van de grote teef gehoord dat ze niet uit de buurt kwam, maar ergens anders was opgegroeid. Nu was de vraag nog waar ze was opgegroeid. 'Kijk speciale honden krijgen speciale namen en ja voor normale honden kunnen ze wat apart klinken' sprak de hond nog steeds even hooghartig als eerst. Kort rolde Quinn weer met haar ogen, nu wetend dat de hond zich voor altijd zo zal blijven gedragen, no matter what. "Waarom vind u zichzelf dan zo special Fleur miss Blue de," vroeg ze nieuwsgierig verder, niet door hebbend dat ze de speciale naam van de hond had omgedraaid.