Kill the demons

Het was wel erg lang geleden dat hij hier was zeg. De laatste keer was.. toen hij gevochten had ja. Benieuwd keek Keegan naar de muren. Nog altijd zaten er bloedspetters en krassen op de plekken waar de pit vroeger was. Keegan haalde zijn schouders op en liep rustig verder. Zijn bruine ogen scanden het gebied rustig en emotieloos. Er was weinig veranderd. De pit was weggehaald, maar je zag duidelijk dat hier vroeger gevochten was. Hij zuchtte even en keek achter zich. De kans dat er nog altijd hersenloze moordenaars hier rondliepen was niet klein, dus je kon beter oppassen. Maar voor zo ver hij kon zien was er niemand. Als je Keegan zag wist je al dat hij vroeger gevochten had. Hij was niet alleen erg gespierd, maar duizenden littekens sierden zijn lichaam. Alleen zijn kop was gespaard, want met zo'n knappe kop moest je toch voorzichtig zijn. De American pit bull terrier wist dan ook alle trucjes om iemand neer te krijgen en een ongetrainde hond zou nooit tegen hem op kunnen. Drie jaar lang was hij getraind om te doden, al had het zijn brein niet aangetast. De vriendelijkste was hij zeker niet, hij kon super dominant zijn tegen anderen, maar moorden om géén reden? Nee, dat deed hij niet.

- Gizmo <3

De bruine reu kwam hier wel vaker. En niet zomaar, niet zonder een echte reden waarom hij deze gore, verlaten plek keer op keer weer opzocht. Het was omdat hij hier zijn eerste gevecht had gehad. Het eerste gevecht waarin hij grandioos was afgeslacht door zijn tegenstander omdat hij toen nog een jong reutje van net een jaar was geweest. Een wonder dat hij het overleefd had tho, maar soms had je nou eenmaal dat 'geluk' in je leven. Gizmo snoof een keer kort terwijl hij een keer rondkeek, er was geen steek veranderd hier. Behalve dan dat je nu niet meer het geblaf van hersenloze moordenaars en psychopaten die alleen maar leefden voor bloed hoorde. Niet meer het geschreeuw van de mannen die hun geld op die ene hond met de scherpe tanden zetten, die het gestolen hondje wat als aas moest dienen uitlachte terwijl het piepjes slaakte van pijn. Gizmo was een aantal jaar zo getraind geweest, dat hij geen gevoel meer bezat. Hij was een wandelende moordmachine, als hij wilde tenminste. Een stuk verderop zag hij Keegan staan. "Hey." Zijn stem was zoals altijd best laag en zwaar. "Wat doe je hier?" vroeg de American Staffordshire Terrier terwijl hij de ander aankeek met zijn donkere ogen.

Keegan keek nog eens naar de bloedspetters en het viel hem nu pas op dat het ineens doodstil was hier. Normaal hoorde je van alles en nog wat, maar nu was het doodstil. De zwarte reu zuchtte en liep rustig door, tot een stem achter hem de reu liet stoppen. Gizmo. Hij herkende de stem uit duizenden. De zwarte reu draaide zich om en keek strak naar de crèmekleurige American staffordshire terrier. Even scande hij de reu. "Ik denk om dezelfde reden als jij, een bekende plek bezoeken." Natuurlijk wist Gizmo wel dat hij hier ook gevochten had, ze hadden hier samen gevochten. De zwarte reu keek weer even opzij. "Die mensen hebben niet eens de moeite gedaan het bloed weg te halen," sprak de reu kalmpjes, al was hij lichtelijk geamuseerd om het feit dat ze hier allebei waren. En toch was Keegan niet helemaal eerlijk geweest. Hij was hier niet alleen om het aandenken, hij wilde weten of het nog in gebruik was. En aangezien er nu niemand was, duurde het vast niet lang voor dit weer werd omgetoverd tot een pit. Die mensen konden nou eenmaal niet zonder geld.

Terwijl hij wachtte op antwoord van de zwarte reu liet hij zijn blik afdwalen naar de muur, naar de grond. Overal zag je nog de duidelijke bloedspetters zitten. Hoogstwaarschijnlijk waren een aantal van die spetters afkomstig van hem en Keegan, want op deze plaats hadden ze vaak genoeg moeten vechten in die periode. Net zoals de ander had hij dan ook niet voor niets overal op zijn lichaam littekens zitten, waren zijn oren gecoupeerd en was het wel duidelijk dat hij een koude persoonlijkheid had ontwikkeld. De reden waarom Keegan hier was, was waarschijnlijk om dezelfde reden als Gizmo zelf. "Dat hebben ze nooit gedaan, en zullen ze waarschijnlijk nooit doen ook," zei de reu enkel koud terwijl hij zijn blik een keer rond liet gaan. "Denk je dat ze hier over een tijdje weer bezig gaan?" vroeg hij aan de andere reu en liet zijn blik over de muur gaan waar duidelijk krassen in gemaakt waren, waarschijnlijk door één of andere geflipte hond.

Waarschijnlijk was Gizmo nog wel was kouder dan Keegan. Keegan had zo zijn momentjes - die momentjes had die vaker tegen reuen dan tegen teven, waarbij hij echt gewoon nergens om gaf, maar af en toe kon iets hem nog wel enigszins interesseren. Gizmo had hij nog nooit echt geïnteresseerd in iets gezien. Maar ook Keegan kon extreem kil zijn en in alle koele bloeden iemand vermoorden, zoals met Moment en zijn broer. En dat kon hij vast nog wel een keer herhalen. Hij vond zichzelf wat verzwakt geworden, vroeger boeide hem echt helemaal niets. Maar als je al een tijdje zonder te vechten leeft komen gevoelens ineens terug. Hij moest nodig weer vechten. De stem van Gizmo liet Keegan weer ontwaken uit zijn gedachtegang en hij keek weer op. "Daar heb je gelijk in," was zijn simpele antwoord. Toen Gizmo vroeg of hij dacht dat ze hier ooit weer gingen vechten, knikte de zwarte reu. "Natuurlijk. Denk je dat die mensen zonder hun bergen met geld kunnen? Nooit. En anders gaan ze desnoods ergens anders heen, ze zullen blijven vechten," klonk zijn antwoord, waarna hij naar de muren keek. "Er worden hier vast nog steeds hondengevechten gehouden, maar niet zo uitgebreid als in onze wereld. En niet voor zo veel geld," ging hij rustig verder. "Dat bloed daar is vrij vers. Waarschijnlijk een aorta open gebeten. En je ruikt het ijzer nog goed," sprak Keegan schouderophalend, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.