Bonjour ll Keegan

Zoals altijd was Keegan wel weer ergens rond aan het wandelen, zoekend naar eten of iets comfortabels voor zijn nest. Hij had ooit een kussen gevonden, maar had hem uit frustratie toen hij geen comfortabele houding kon vinden kapot gescheurd. Dus nu moest hij weer wat nieuws vinden. Zuchtend liep de zwarte reu langs alle struiken, zoekend naar iets. Maar natuurlijk was er niets te vinden. Ook honger begon nu aan hem te knagen, al zag hij voor nu even iets wat interessanter was. Wat deed zo een showhond nou weer in het bos? Overal lag modder en gezien het uiterlijk van de teef was het vast geen pleziertje om het ding schoon te maken. Nieuwsgierigheid overwon en de reu, die vol littekens zat, liep richting de Afgaan. "Jij bent een showhond," sprak hij concluderend. "Wat doe je in een bos? Je ziet er niet uit als een figuur om vies te worden." Nee, ze leek net een verwende prinses. Echt zo een zwaar verwende, arrogante hond. Maar arrogantie tegen Keegan was gauw afgeleerd hoor.

De teef merkte op dat hij geen zwerfhond was, al had ze dat toch even goed mis. Well, hij leefde dan wel in een pack maar nog altijd was hij zwerver. Hij merkte haar opvallende accent op, maar besloot er niets van te zeggen. Nog niet. De reu bekeek de teef nog eens. Er was géén vies plukje haar te vinden in de grote bos vacht van de teef en plekjes op haar huid leek ze ook niet te hebben. Ze werd blijkbaar erg goed verzorgd. Toen ze vertelde dat een van haar 'trainers' een eindje verderop zat, fronste de reu lichtjes. Trainers? Een van? "Wat bedoel je precies met een van je trainers? Heb je geen baas of zo?" vroeg Keegan op een vrij kalme toon. Hij had nog nooit gehoord van trainers. Toen hij nog een baas had trainde hij de reu zelf. En géén trainers. Vervolgens vroeg de Afgaan dat ze had gehoord dat er een groep hier rond liep. De reu knikte schouderophalend, niet veel verradend. "Hoe heb je erover gehoord?" vroeg hij op zijn beurt nieuwsgierig, kijkend naar de grotere teef. Hij was hier wel benieuwd naar. "Keegan is trouwens de naam," stelde hij zichzelf vervolgens voor. Een simpel gesprek kon geen kwaad, right? Hij hoefde niet altijd de bad bitch uit te hangen, hij kon ook echt wel normaal doen. Hoewel, zijn normaal werd door de meeste honden toch wel beschouwd als koeltjes.

Keegan zelf was ook een pup van een bekende, Braziliaanse fokker. Hij lette goed op wie hij met wie kruiste, hoe hun stamboom eruit zag, hoe hun karakter zou zijn en of ze vrij waren van erfelijke ziektes. Maar de fokker had niet alleen goede bedoelingen gehad, want hoewel hij met zijn pups duizenden euro's per pup vroeg, was dat niet genoeg voor hem. Hij wilde meer en meer en meer. Dus besloot hij de vechthonden wereld in te gaan. Zijn honden waren stuk voor stuk kampioenen en hoewel Keegans moeder géén kampioen was, zijn vader was meervoudig kampioen geweest. Maar zijn vader was dan ook een agressieve hond en zijn moeder bezat de gebruikelijke hondenagressie niet, dus om een perfecte hond te creëren werd dat het nestje van het jaar. Het klopte wel, de zwarte hond had géén reusachtige hondenagressie in zich. Ja, als hij werd uitgedaagd voor een gevecht kon hij flink agressief gedrag vertonen en tegen reuen was hij ook niet te liefste, maar hij was niet zoals veel van die honden. Zijn baas had hem geleerd andere honden te negeren toen de pubertijd kwam, de tijd dat het ras ineens agressief gedrag kon vertonen naar andere honden. En hoewel hij het in het begin af en toe probeerde, de agressie verdween langzaam en veranderde in dominantie. Extreme dominantie, maar het was beter dan agressie. En zelfs die dominantie was wat verminderd sinds hij niet meer vocht. Maar de dwingende stemmetjes in zijn kop die hem vertelden iedere reu af te slachten waren nog maar net te onderdrukken. Toen de teef begon te spreken over hoe het zich aan het verspreiden was knikte hij. Dat was mooi om te horen. "Ik heb er ook al veel over gehoord ja. Ze schijnen niet zo vriendelijk te zijn, dus kijk maar uit in het bos. Niet afdwalen hé," sprak hij simpeltjes, zonder veel emotie. Het boeide hem werkelijk geen flikker als de teef iets overkwam, maar ach. Het is ook weer niet zo dat hij wilde dat de roedel een onschuldig iemand vermoorde. Naja, dat boeide hem eigenlijk ook niet. Een Afgaan minder deed de wereld ook niet pijn. Toen hij haar naam vertelde, een nogal lange typische stamboom naam, knikte hij. Toen ze zei dat ze ook Blue genoemd mocht worden grijnsde hij lichtjes. "Ik hou het wel op Blue inderdaad," sprak hij knikkend. "Je hebt zeker een lange stamboom? Je complete naam is wel echt zo een typische stamboomnaam zeg," merkte hij op, kijkend naar de teef. Hij was wel benieuwd over wat voor 'interessante' verhalen ze ging beginnen. Al kon hij het al raden; het ging over zichzelf natuurlijk.